Repeat the Magic
Blog #48
De laatste dagen waren ofwel zo rustig dat er geen volledige blog aan gewijd kon worden, ofwel zo extreem vol dat het niet lukte om ’s avonds nog een verhaaltje te typen. Daarom krijg je de laatste drie dagen van de vakantie in één! De zondag was het hier kletsnat. Het leek wel alsof we een oktoberdag in Nederland getroffen hadden. Het regende non-stop, en dan niet een beetje miezer, maar echt flinke buien. We hebben de dag binnen in onze hotelkamer doorgebracht, want tegen deze weersomstandigheden waren de poncho’s die we hadden meegenomen niet bestand. Dus bestond de dag uit het kijken van een paar kerkdiensten en een half seizoen Great British Baking Show. Perfecte luchtige kost voor een dagje binnen zitten. ’s Avonds moest er natuurlijk wel gegeten worden, dus hebben we onszelf naar de Cheesecake Factory laten Uberen en daar smakelijke pretzelbites met kaasfondue gegeten en een lekkere bacon-bacon-cheeseburger. Het meegenomen cheesecakeje was de white-chocolate-raspberry en ook die viel weer goed in de smaak.
Happily Ever After & Shopping in Springs
Blog #47
Als je een trouwe lezer van de blog bent, heb je wellicht een dagje gemist. Dat klopt. Onze tweede Magic Kingdom dag eindigde nogal laat en ik had de energie niet meer om een heel verhaal te typen. Je had m’n hoofd in de spiegel moeten zien, ’t is maar goed dat ik nooit make-up draag. Afijn, genoeg geklaagd, tijd om je mee te nemen in deze dag en de dag erna waarin we naar Disney Springs geweest zijn.
Hollywood Studios
Blog #46
Het laatste nieuwe themapark op de planning van vandaag was Hollywood Studios. Voor iemand die zelf in Hollywood is geweest en daar intens heeft genoten (voor de insiders: fly-away bus en the hotel Hollywood als hoogtepunten) was het vooraf even spannend of dit park de verwachtingen waar zou maken. Om een lang verhaal gelijk maar plat te slaan: jazeker! Bij binnenkomst doet dit park je gelijk denken aan de Walk of Fame, Sunset Boulevard en een klein tipje van Beverly Hills. Maar ook de stukjes Toy Story land waar we doorheen liepen lijken totaal op dat wat je je uit de films herinnert. Met levensgrote ballen, lichtjes slingers en zelfs de toiletten in stijl. Totaal on point Disney met je thematiek.
Animal Kingdom
Blog #45
Het derde themapark op de agenda was Animal Kingdom. Op de vraag: gaan we dan naar een grote dierentuin? Wist ik ook niet helemaal het antwoord. Na een dagje vertoeven in dit park is het antwoord: ja. Maar wacht! Er is meer! In ieder geval de Tree of Life, het kasteel van dit park, waar we eventjes een perfecte single person foto gemaakt hebben!
EPCOT
Blog #44
De eerste dag naar een nieuw park, een themapark dat in de Europese variant van Disney niet bestaat: EPCOT. EPCOT is een park dat uit verschillende delen bestaat en vandaag hebben we de World Showcase bekeken. Dat is een soort rondje langs allerlei verschillende landen van de wereld. Wel wat selectief, maar toch. Het begint in de Mexico, waar de allereerste attractie van de dag te vinden was: grand fiesta tour. Een soort it’s a small world 2, waarbij je met een bootje door Mexico aan het varen bent en daarin een verhaaltje over Donald Duck ziet.
Magic Kingdom
Blog #43
Na een enorme jetlag waarbij we wakker werden om 02.00u en daarna weer om 05.30u en daarna natuurlijk klaarwakker bleven, was het tijd voor de eerste dag themaparken. Omdat het natuurlijk een classic Disney vakantie moet zijn, was het oog gevallen op Magic Kingdom. Voor iedereen die niet de hele tijd Disney vlogs kijkt: dat is het park met de meeste klassieke attracties erin en natuurlijk het Disney kasteel. Voordat ik daarover uitweid moet ik eerst even stilstaan bij de uitgestrektheid van WDW, waarbij het met gemak een uur duurt voordat je van je hotel bij het themapark aangekomen bent. Voor ons betekent dat eerst een bus reserveren, dan zorgen dat je op tijd bij de bus staat, die je overigens gewoon aan de zijkant van je hotel oppikt, dat dan weer wel. De bus brengt je naar het Ticket Transportation Center (TTC) van Magic Kingdom. Als je denkt dat je er dan bent, think again. Vanaf dat punt moet je eerst lopend naar de ingang van de security check. Insider tip: als je een zonnebrilkoker met metaal in je tas hebt dan moet je die eventjes uit je tas halen, zodat de scanner niet iedere keer afgaat… Eenmaal daardoorheen moet je met een trein naar de ingang van het themapark. De trein heet hier natuurlijk fancy de monorail, en heeft vier kleurtjes – die keurig door de chauffeurs als allermooiste bestempeld worden, iedere keer opnieuw.
The Happiest Place on Earth - Travel Day
Blog #42
Het is zover, een jaar na mijn promotie en het afstuderen als arts is het tijd voor de trip waar ik een fijne bijdrage voor heb ontvangen. Lang gewikt en gewogen over de uiteindelijke bestemming, waarbij het ging tussen een cruise naar Scandinavië/IJsland ofwel dé ultieme bucketlist ervaring: Walt Disney World in Orlando, Florida. In eerste instantie zou ik in de zomer deze trip gaan maken, en dan is WDW absoluut niet te betalen. Toen kwam mijn overstap van Deventer naar het UMCG, weloverwogen, maar , en bleek ik ineens in februari tijd over te hebben. En dat bleek voor de Kate Spade portemonnee ineens een stuk vriendelijker! Met travelbuddy Moeders is het dus tijd voor 10 dagen onderdompelen in de happiest place on earth!
Back Home
Blog #41
Een bonusblogje voor als je het leuk vindt om te lezen over de vakantie…
De gelegenheid deed zich voor om een paar dagen naar een wetenschappelijk congres in Washington DC te gaan, en natuurlijk kon ik de kans niet voorbij laten gaan om dan ook nog eventjes in New York City te verblijven. Met gepaste vliegtuighandjes was het tijd om met Aer Lingus (meest dreadful recenties die je ooit gelezen hebt, maar het viel reuze mee) via Dublin naar Dulles airport te vliegen. Op de landing in DC na een rustige vlucht met nauwelijks turbulentie. Wat Grey’s Anatomy op het vliegtuigschermpje en een choco-raspberry mousseje verder waren we zo op de grond. Het ideale is dat je in Dublin al door de US Immigrations kunt en daarom in DC gelijk de bagage kunt ophalen om naar het hotel te gaan. Gezien de twee zware koffers toch maar voor een über gekozen. Bijkomend voordeel dat je tussen de monumenten door de hoofdstad van de VS in rijdt. Eenmaal voor ons hotel aangekomen was de grootste klus om daadwerkelijk de “hotelkamer ”in te komen. Echt een hotel was het namelijk niet; meer een soort appartementencomplex waar je ook voor short-stay kunt overnachten. De kamer was toegankelijk door het gebruik van de Latch app, waarmee je op bluetooth vergrendeling en met een bepaalde code de deur kan open maken. Natuurlijk kwamen we er bij aankomst achter dat we de mail met instructies niet ontvangen hadden en het duurde daarmee zeker drie kwartier voordat alles gefixt was. De service desk medewerker was behoorlijk onvriendelijk (heeft dit gedoe vast vaker meegemaakt), maar uiteindelijk is het allemaal gelukt en konden we de kamer in. Die bestond uit een woonkamer stukje met een bank, grote TV en een volledig uitgeruste keuken, daarnaast een moderne badkamer en een tweepersoonsbed. De bank kon gelukkig uitgeklapt worden tot slaapbank, dus had mijn reisgezelschap ook z’n eigen plekje. Na nog een kort tripje naar de CVS (feest der herkenning en natuurlijk tijd voor groen gif Mountain Dew en Kettle Cooked Lays) zijn we als een blok in slaap gevallen tot de volgende ochtend de wekker ging.
The final chapter in New York City
Blog #40
De laatste weken zijn voorbij gevlogen. Op het werk is alles afgerond. Ik heb en passant nog 3 artikelen geschreven die in de eindfase zijn, en waar ik best wel trots op ben, en nog een rits aan instructie videos gemaakt voor mijn opvolger. De hoogtepunten van de laatste werkweken waren het spelen van een stukjes van liedjes op de gitaar (gewoon 4 akkoorden en je speelt zomaar een liedje!) en het Arts Fest. Over dat laatste moet ik echt even uitweiden. Wat was dat mooi, ontroerend en geweldig. Dit spektakel is een avond waarin muziek van patiënten, cliënten en staff centraal staat. Het is een soort 'voorspeelavond', zoals vroeger op de muziekschool, waar je je voortgang kunt laten zien. Maar het is meer dan dat. Er ligt meer aan ten grondslag, wat muziek losmaakt. Muziektherapie in de clinic is er voor iedereen die worstelt met deze tijd, met zichzelf, met problemen. Je zag dat vandaag terug in een optreden van een 5-jarige met een autisme spectrum stoornis, die Twinkle Twinkle ten gehore bracht en als een echte diva genoot van de aandacht. Je zag het ook in een sign language gezongen 'Fight Song', in een performance over zijn wie je bent, en in het optreden van ons Stroke Choir. Er was ruimte voor technisch heel goed en ruimte voor technisch minder goed, maar niet minder passie. Het optreden in zichzelf is voor velen een overwinning en laat zien hoe ver ze gekomen zijn. Ik vond het ontroerend mooi om te zien en te voelen hoe de support van de therapeuten (inclusief de stagiaires) aanwezig was voor alle cliënten die optraden. Prachtig initiatief!
Tripje naar Philly & Visite in Mei
Blog #39
De laatste weken zijn aangebroken om de research werkzaamheden bij het LACMM af te ronden. In die laatste fase heb ik last van het 'laatste vakantiedag gevoel'. Ken je dat gevoel dat je op de laatste dag van de vakantie gewoon wilt dat alles klaar is? Dat je koffers gepakt zijn (omdat je dat de avond ervoor al gedaan hebt) en dat je dan nog uren moet wachten totdat het tijd is om naar het vliegveld te gaan of weer in de auto te stappen? Zelfs toen we in Disneyland op vakantie waren was die laatste dag altijd een soort bittersweet balance tussen nog willen genieten en heel graag weer naar je vertrouwde plekje willen. Nou dat. Dat heb ik nu. Uitvergroot. De komende weken komt er nog heel veel visite op bezoek, waar ik heel veel zin in heb en wat me zeker door de tijd hier heen gaat slepen, maar werk-technisch gezien ben ik er stiekem wel een beetje klaar mee. Of misschien moet ik zeggen dat ik weer zin heb om aan de nieuwe uitdagingen te beginnen die aan het einde van de zomer op me wachten.
Visite in April
Blog #38
De vorige keer dat ik een verhaaltje publiceerde was het begin april. Vol goede moed heb ik daarna heel veel leuke dingen gedaan, en het lukt nu (22 april) pas om het allemaal op te schrijven. Het is behoorlijk druk en dan verdwijnt dit naar de onderkant van het prioriteitenlijstje. Omdat ik gisteren een behoorlijke overwinning behaald heb op werk-gebied, vond ik dat ik vanochtend even de tijd moest maken om alles op te schrijven en de wereld in te slingeren, maar dat volgt aan het einde... Op het moment dat ik dit schrijf is het lekker weer buiten en is dat ook de richting die we opgaan, dus:
Startende studies, Grand Rounds & Dim Sum
Blog #37
Nog tien officiële weken te gaan hier in New York om alle werkgerelateerde zaken af te ronden... Niet zo'n lang verhaal dit keer, maar wel de hoogtepunten van de afgelopen weken, enjoy!
Tijd vliegt voorbij, plotseling is het al april geworden. Waar het in Nederland sneeuwt (geen 1 april grap zo blijkt), schijnt hier volop de zon en is het ongeveer 13-15 graden, dat maakt rondjes buiten lopen of van en naar het werk gaan absoluut geen straf. Over dat werk gesproken, sinds de vorige update zijn er twee mooie projecten van start gegaan. Het eerste project is de studie waar gekeken wordt naar het Entrainment concept met de Ocean Disc en waar we gebruik maken van NIRS. Voor deze studie voer ik vooral research verpleegkundige taken uit, doe ik de informed consent gesprekken en verzamel en verwerk ik de data. De studie is langzaam aan van start gegaan, maar we zijn los. Na een heuse kick-off meeting waarin ik als nep-expert een lesje gaf over deze techniek zijn we inmiddels onderweg. Langzamer dan we misschien zouden willen, maar onderzoek is op deze NICU dan ook niet zo ingeburgerd als dat in Groningen het geval is. Als tweede studie is ook mijn eigen project gestart, waarin ik surveys afneem bij ouders en medewerkers over het HeartSong concept. Dit zal een kwalitatieve studie worden, waarin ik voor het eerst kennis ga maken met het coderen van data en all that jazz, maar waar ik heel veel zin in heb. De eerste paar interviews die ik met moeders mocht houden stemmen nederig, leren me gesprekstechnieken en laten me realiseren waarom ik het ook alweer leuk vond om onderzoek te doen en om dokter te worden: het contact met mensen die als tijgers vechten voor dat wat hen het meest lief en dierbaar is en de uitdagende communicatie die daarmee samenhangt.
Hey there!
Blog #36
Alweer een maand geleden dat ik voor het laatst iets opschreef op deze plek. Is er de afgelopen maand niets gebeurd? Heb ik niets gedaan? Integendeel! Maar het is vast een goed teken dat ik het hier zo naar mijn zin heb, dat het opschrijven van alle gebeurtenissen er een beetje bij in schiet. Omdat het toch wel leuk is voor later om de voortgang een beetje terug te lezen heb ik maar weer een poging gedaan alles samen te vatten! Enjoy!
Intermezzo
Blog #35
Een dag uit het leven van een dokter-in-spe: coschap aan de andere kant van de wereld...
Door de stromende regen ging ik op vrijdagochtend weer eens een keer op weg naar het ziekenhuis. Niet voor research vandaag, maar voor een meeloopdag op de NICU. Het heeft zo zo'n voordelen om een neonatoloog op de studie te hebben met wie ik inmiddels op goede voet sta. Toen ik zei dat ik geneeskunde studeer bood ze gelijk een dagje meelopen aan. Het systeem hier is wel ietsje ander ingericht dan in Nederland, merkte ik al snel. Er zijn op de NICU West geen arts-assistenten, omdat het ziekenhuis niet kon voldoen aan de vereisten om kinderartsen op te leiden. Wel is er soms een fellow, want voor neonatal-perinatal medicine heeft het ziekenhuis wel opleidingsbevoegdheid. Er is maar 1 neonatoloog voor alle bedden (met gemak 20-30 kinderen), maar daarbij moet je wel in gedachten houden dat het een zeer diverse populatie van patiënten is, met "echte" kleintjes, maar kinderen die bij ons in een perifeer ziekenhuis zouden liggen, of kinderen die zelfs op de kraamafdeling met een beetje extra monitoring uit de voeten zouden kunnen. Wel is er gelukkig een backup aanwezig, die ook verantwoordelijk is voor de antenatale consulten. Er is een aparte kinderarts die de kraamafdeling in de gaten houdt en die de opnames voor de NICU regelt - dat is niet per se een neonatoloog. Als er een extreem prematuur opgevangen moet worden gaat er overigens wel een NICU team naartoe. De neonatoloog die dienst heeft overdag heeft dat gedurende een week en de overige neonatologen verdelen dan de avonddiensten en weekenddiensten. In totaal zijn er 5 neonatologen voor West, wat voor mijn gevoel echt heel weinig is. Hoewel de neonatoloog van de studies niet on service was, had ze een collega bereid gevonden om me mee op sleeptouw te nemen.
The journey continues
Blog #34
De weken rijgen zich aaneen met allerlei zaken die ik al eens eerder heb beschreven: wetenschap, wetenschap en nog meer wetenschap. Interessante projecten natuurlijk, waar ik me hard voor inzet, maar ook zo af en toe wel weer eens heimwee naar de kliniek. Da's niet gek, dat had ik tijdens eerdere onderzoeksjaren ook. Overigens als ik dan eenmaal middenin m'n coschappen was had ik weer zin in een beetje rustige research... Inmiddels ben ik bij seizoen 17 van Grey's Anatomy, dus het is bijna weer tijd voor een nieuwe serie op Netflix of Disney+, suggesties van harte welkom! Mijn journey hier is dus nog lekker aan de gang en ik geniet er met volle teugen van.
Midpoint Evaluation en de Boosterprik
Blog #33
Het nieuwe jaar is ietsje anders begonnen dan ik in eerste instantie gedacht had. Inmiddels is het al 13 januari, en de afgelopen paar weken heb ik geen verhaaltje geschreven. Deels omdat de visite en ik een paar dagen binnen hebben gezeten (en dus niet zoveel hebben gedaan) en deels omdat het daarna aardig druk werd op het werk. Deze week was echter mijn midpoint evaluation en daarom leek het me wel weer eens leuk om een update te geven. Eerst de belangrijkste dingen: mijn laatste Dutch Store order bevatte ontbijtkoek met rozijnen, Hak potten met rode kool met appeltjes, tumtums en Karvan Cevitam siroop. Wat een genot! Dan de rest van het verhaal...
Alle kerstdagen op een rijtje
Blog #32
Al een aantal jaren is het traditie om niet alleen eerste en tweede kerstdag, maar ook derde, vierde, vijfde en zesde kerstdag te vieren. Aangezien ik nu aan de andere kant van de oceaan ben, heb ik die traditie maar in ere gehouden!
Eerste kerstdag. De dag waarop ik sinds juli eindelijk mijn lievelingszusje weer eens een knuffel kon geven. Hoewel ze wel vond dat ik haar en haar vriend van het vliegveld moest ophalen (Uber, anyone?), terwijl ze me ook prima zelf had kunnen vinden, was ik blij dat ik haar op het vliegveld alvast tegenkwam. Eenmaal samen in Jersey City was het goud om te zien hoe ze reageerden op de skyline van Manhattan en een blik op het vrijheidsbeeld. Is natuurlijk ook indrukwekkend. Omdat het eerste kerstdag was, hebben we na ons rondje wandelen het kerstmenu in elkaar gedraaid: een creamy chicken met geglaceerde worteltjes. Zo wil ik elke dag wel worteltjes eten, en zo wil ik eigenlijk iedere dag ook wel kip eten. Als toetje de chocolademousse die ik de dag ervoor gemaakt had en die smaakte hartstikke lekker en was goed geworden (hoera voor mij!). Omdat iedereen daarna nogal moe was ging het lampje vroeg uit.
It's beginning to look a lot like Christmas
Blog #31
De week voor kerst alweer, de tijd vliegt enorm. Wat bijzonder dat ik al een bijna een half jaar van huis ben en straks hier kerst en oud&nieuw mag vieren. Ik verbaasde me deze week over hoe men hier tegen december aankijkt. Ze noemen het 'the holidays' en bedoelen dan eigenlijk dat er in december toch net niks gedaan wordt. Heerlijke filosofie, alles wordt doorgeschoven naar het nieuwe jaar. Waar ik gewend was om alles nog 'net voor kerst' even af te ronden, of zelfs op oudjaarsdag nog aan de slag te zijn, is daar nu geen enkele noodzaak toe (voor werk-werk dan, want voor PhD dingen is altijd noodzaak...). Deze week dan een verslag van de week voor kerst!
Chinatown en ijsjes in december
Blog #30
Weer een mijlpaal, dertig verhaaltjes online! De afgelopen week hebben we hier in het LACMM onze kerstgroet opgenomen, een mix van verschillende stijlen aan muziek, eerst een mooi zacht viool trio dat Stille Nacht speelt, daarna zingen we een Chanoeka lied 'Don't Let the Light Go Out' en we eindigen met 'Feliz Navidad'. Natuurlijk was ik weer de pineut en moest ik de verschillende harmonieën zingen in de hoge sopraanpartij. Urenlang gestudeerd op zondag om de partij erin te krijgen bij een lied dat ik niet ken, passen ze op maandagochtend de noten nog net een beetje aan. Gelukkig heb ik wat koorervaring en een redelijk muzikaal gehoor, dus ik hoop dat je het op het eindresultaat (dat waarschijnlijk binnenkort op Facebook verschijnt) niet zo erg zult horen... Dank aan iedereen die de moeite heeft genomen me een kerstkaartje te sturen, dat wordt zeer gewaardeerd (voor de insiders: zeker in deze tijd!).
Een enerverende week onder het genot van thee
Blog #29
Deze week was behoorlijk productief. Voor de studie naar associaties tussen instrumenten en hun betekenis, waarvoor ik 4 volgepakte lades door moet, heb ik inmiddels 3 lades gehad. Nu ik weet waar ik moet zoeken gaat het bovendien een stuk sneller. Interessante manier om de Tour of the Room te leren kennen. De rest van de projecten loopt op een rustig pitje door, ééntje bij de toetsingscommissie, en een paar waar geen kandidaten voor zijn op dit moment. Het seminar van deze week stond in het teken van muziektherapie tijdens radiotherapie en andere oncologische behandelingen (voor de insiders: dat was wel even pittig). Hoogtepunt van de week was overigens het meenemen van mijn thermoskan met Pickwick thee en daar de hele ochtend van genieten!
Night out
Blog #28
Deze week stond er een langverwachte primeur op de planning: mijn eerste broadway show! In het kader van een team-uitje, waarin zowel staf als fellows uitgenodigd waren, kreeg ik de kans om de show "Jagged Little Pill" te zien. Deze show is gebaseerd op het gelijknamige album van Alanis Morissette, van wie ik eigenlijk nauwelijks muziek ken - misschien één of twee nummers. Voorafgaand aan de show had ik besloten om er niet al te veel over te lezen, zodat ik er lekker open minded in kon gaan. De logistiek van zo'n show hebben ze hier goed onder de knie, voor je het weet sta je binnen nadat covid-19 vaccinatiebewijs en identiteitsbewijs gecontroleerd zijn, en je ticket gescand. Snel door een metaaldetectie poortje en hup, je staat in het theater. De stoeltjes zaten erg dicht op elkaar en met twee gemiddelde Amerikaanse posturen naast me, was dat wel eventjes krap. Heel bijzonder om als sardientjes op elkaar geplakt in een theater te zitten, maar dan wel met mondkapjes op...
Dan het belangrijkste: de show! De show gaat over een doorsnee gezin van een hardwerkende vader, een thuisblijf moeder, een zoon die zojuist is toegelaten tot Harvard en een geadopteerde rebelse tienerdochter. De moeder heeft recent een auto-ongeluk gehad en is daarna verslaafd geraakt aan pijnstillers. De show zit vol met controversiële thema's, zoals de opioïdencrisis die hier in Amerika enorm is, homo- en biseksualiteit, trauma van verkrachting en verwachtingen die op social media gewekt worden. Heel mooi gesitueerd stuk, dat zich afspeelt in een tijdspanne van een jaar en begint en eindigt met een Christmas letter, een soort jaarlijkse nieuwsbrief die rond kerst verstuurd wordt, waardoor het een perfect stuk is om in december te gaan bekijken. De muziek van Alanis Morissette paste er perfect bij en werd geweldig uitgevoerd door deze cast. Regelmatig kippenvel momentjes en regelmatig tranen rondom mij. Echt een geweldig en raak stuk. Prachtige eerste kennismaking met broadway, smaakt absoluut naar meer!
Thanksgiving week
Blog #27
De week van 22 november staat hier in de VS in het teken van Thanksgiving.
Een soort dankdag, maar dan extremer. En eigenlijk ook geen dankdag, maar een dag om een feestmaal weg te stouwen. Normaal gesproken is er voor de staf en de stagiaires ook een feestmaal op de maandag na de stafvergadering, maar door de covid pandemie is dat nog niet mogelijk. Daarom hadden wij deze week een 'zoom-giving', waarin we het favoriete recept of gerecht van een van de collega's moesten achterhalen en zeggen waar we dankbaar voor zijn in deze persoon. Om mijn persoon wat beter te leren kennen had ik de week ervoor een kopje chocomelk met haar gedronken en een uurtje gespendeerd met het praten over deze feestdag bij haar thuis, hoe zij het altijd invult en wat haar favoriete recept is. Ze vertelde over green bean casserole, een soort ovenschotel met boontjes, champignonsoep en uien op de bovenkant, die dan een tijdje de oven in gaat. Klonk heerlijk. Daarnaast vertelde ze over sweet potato tray bake, waarin ze zoete aardappels met marshmallows en kaneel overdekt en die in de oven schuift. Dat klonk nog heerlijker. Tijdens het zoom rondje kwamen er nog veel meer smakelijke gerechten voorbij, met allerlei wonderlijke combinaties, zoals worteltjes met bruine suiker, allerlei koekjes en cocktails. Omdat wij deze feestdag niet vieren, had ik mijn guilty pleasure recept gedeeld met degene die mij had getrokken: arretjescake. Ze vertelde erover en noemde ook wat dingen op waar ze dankbaar voor is, namelijk dat ik een gevoel voor humor hebt (wauw, nooit het eerste wat ik over mezelf zou zeggen), een harde werker ben en graag wil leren (kijk dat komt al meer in de buurt) en een vriendelijk en behulpzaam persoon ben (dat klinkt toch als muziek in je oren, niet?). Als kers op de taart was ze zo lief om een poging tot een arretjescake te doen die ze vandaag voor me had meegenomen, als een little taste of home. Ik ben benieuwd of hij net zo lekker smaakt als thuis!
Research, research en nog meer research
Blog #26
Research, research en nog meer research... Een verhaal in het teken van mijn voortgang alhier, voor jullie, maar ook een beetje zodat ik achteraf nog weet wat ik ook alweer allemaal gedaan heb ;-).
De afgelopen drie weken mocht ik als 'niet muziektherapeut' meedoen met de 'First Sounds: Rhythm, Breath and Lullaby' training. Dit is een inmiddels internationale NICU training, waarop de muziektherapie zowel in Groningen als in New York City gebaseerd is. De training bestaat uit drie blokken. Het eerste blok is een soort kennismaking met de muziektherapie op de NICU, waarin het concept van medical music psychotherapy geïntroduceerd wordt, je kennismaakt met de NICU en de prematuur, je leert over de ontwikkeling van baby's, environmental music therapy wordt toegelicht en je tot slot een korte introductie krijgt over ouders en hulpverleners in en rondom de NICU. Deze eerste week is vooral informatief van aard, maar voor iedereen die met muziektherapie in aanraking komt zeer waardevol. Je leert er de basisprincipes van het model, waarin kind, ouder/hulpverlener en omgeving centraal staan, en je leert waarom we gebruikmaken van live muziek in plaats van Spotify of mobielen of muziek-boxjes.
Tourist in eigen stad
Blog #25
De afgelopen week had ik het genoegen om een weekje "vrij" te nemen (lees: officieel werkte ik vanuit huis en hoorde ik mijn dagen te spenderen met het uitzoeken van een aantal zaken, wat ik dus heel erg heb uitgesteld naar de zondag waarop ik ook dit blogje zit te typen...), om wat tijd door te brengen met de visite. Een weekje om even bij te komen was hard nodig, want New Yorkers zijn extreme workaholics, en die inslag heb ik stiekem ook een beetje, dus laat ik me daarin wel eens meeslepen. Daarnaast was het heel erg leuk om een weekje toerist te spelen in eigen stad en daarin een mix te zoeken van de "echte" toeristische plekjes en de "local" dingen die ik heel graag wilde doen. Een paar hoogtepunten van deze week wil ik graag met je delen.
Om te beginnen: Central Park in de herfst. Als je eens in de gelegenheid bent om de kleurexplosie te komen bewonderen die je er aantreft in de herfst, dan is dat absoluut een aanrader. Wij hebben een paar uurtjes doorgebracht in het park, een ander stukje bekeken dan ik eerder al gedaan had, en genoten van de temperatuur (23 graden Celsius!) en de zon. Een zonnebril dragen in november was voor mij een primeur. In het park kwamen we nog het John Lennon memorial plaza tegen en hebben we het Bethesda Terrace en Fountain bewonderd. Helaas was de fontein niet aan omdat hij net werd schoongemaakt, maar voor een Gossip Girl fan is dit er wel eentje voor op de bucketlist.
Even bijpraten
Blog #24
Lieve volgers, ik hoop dat jullie in het koude gure Nederland een goede herfsttijd tegemoet gaan. Hier is het weer nog vriendelijk met veel zonneschijn en lekkere temperaturen. Hieronder volgt de keek op de week. De komende weken zijn er geen spannende dingen gepland, dus verwacht ik dat de volgende blog even op zich zal laten wachten. Maar niet getreurd: ik kom zeker bij jullie terug!
Mooi roze is niet lelijk
Blog #23
Weer een beschrijving van een mooie week, vol met leermomenten zowel binnen als buiten het ziekenhuis. De week waarin het voor het laatst warm (lees: 27 graden) was. De zon is gebleven, maar de temperatuur gedaald, zodat ik lekker mijn zomerjas/fleece vest aan kon. Voor een Nederlandse die van de lente houdt het perfecte weer. In het ziekenhuis mooie leermomenten om mee naar Nederland te nemen. Buiten het ziekenhuis mooie leermomenten voor persoonlijke groei èn een foodie bucketlist dingetje (scroll naar het eind om de titel van deze blog te begrijpen)!
De maandag begon met Grand Rounds. Dit is een concept waarbij een uur lang de tijd is ingeruimd om met de hele afdeling (en bezoekers van buitenaf) stil te staan bij een bepaald onderwerp. Het concept van Rounds komt natuurlijk uit het ziekenhuis en brengt het team samen, dus ik vind het een goed concept. Iedere maand is er een van de stafleden die een presentatie geeft. Deze eerste sessie was volledig gewijd aan 'Environmental Music Therapy'. Deze presentatie begon bij de beginselen van dit principe, dat is ontwikkeld in het LACMM waar ik nu te gast ben. Bijzonder was de demonstratie van muziek en wat dat met je doet. Er waren verschillende muziekstukken die werden afgespeeld, we moesten onze ogen sluiten en dan het beeld dat in je opkomt omschrijven. Verschillende muzikale karakteristieken zorgen voor verschillende beelden in je hoofd. Met deze beelden kun je vervolgens werken. In een medische setting is geluid alom aanwezig, met als prominent voorbeeld piepende monitoren en alarmen die afgaan. EMT kan worden ingezet niet om deze geluiden te laten verdwijnen, maar om bewust het beeld dat je hebt bij de omgeving waar je bent te veranderen door de muziek die er klinkt. Er was een live demonstratie van hoe dat eruit zou kunnen zien, waar muzikale vaardigheden getoond werden waar de hele wereld jaloers op is. EMT is een van de hoekstenen van het programma hier en alle stagiaires worden getraind om dit in te zetten. De stafleden op de verschillende afdelingen vinden het een waardevolle toevoeging aan de afdeling en de sfeer. Er is nog weinig literatuur over deze vorm van muziektherapie, maar wat ik gelezen heb komt uit het LACMM en is goed omschreven. Ook in de NICU trainingen die gegeven worden zit deze vorm van muziektherapie verpakt. Ik denk dat het een vorm van muziektherapie is die we in Nederland goed kunnen gebruiken en waar we echt nog in kunnen groeien.
De vijf beste s'mores snacks: goodbye summer
Blog #22
Het is zover, de temperaturen gaan naar beneden, het aantal zonuren neemt af en je merkt hier de transitie van zomer naar herfst. Mensen trekken hun hoodies en jassen uit de kast, je ziet weer veel laarzen om je heen en verschillende huizen zijn versierd met allerlei pompoenen en twinkelende lichtjes. Zoals mijn moeder zou zeggen: je kan merken dat de dagen echt korter worden. Tijd om afscheid te nemen van de zomer, en hoe beter dat te doen dan door een top 5 van de beste s'mores snacks, mijn favoriete zomerse smaak. Sommige heb je misschien al voorbij zien komen in eerdere blogs, maar deze snacks verdienen wel een eigen verhaaltje. Enjoy!
Een dekentje, een taartje en Elton John
Blog #21
Ik heb deze blog een weekje verwaarloosd omdat ik vanwege een verkoudheid de hele week het huis niet uit geweest ben en daarom komt ie nu midden in de week. Iedereen kan zich in deze tijd inmiddels voorstellen hoe thuisblijven voelt, maar het was echt fijn om daarna weer het huis uit te gaan zonder je een paria te voelen omdat je een paar keer je neus moet ophalen of moet kuchen, en wat verse groente kon ook geen kwaad. Omdat het weer hier straks ook gaat omslaan richting een wat kouder type, heb ik mezelf getrakteerd op een dekentje voor op de bank. Natuurlijk zo'n heel fijn zacht fleece ding waar je in weg kan kruipen. Design: okey, maar het beste wat Target te bieden had - en maar $15. Hetzelfde weekend, waarin Mupi's verjaardag viel, heb ik mezelf getrakteerd op een bucketlist foodie dingetje: een taartje van Carlo's Bakery (je weet wel, van TLC Cake Boss). De echte bakkerij zit in Hoboken, New Jersey, dat is bijna om de hoek, maar daar moet je altijd lang in de rij staan, dus had ik het taartje laten thuisbezorgen. Het doet zijn reputatie absoluut eer aan, heerlijk zachte en smeuïge vanille confetti cake met icing. De portie is natuurlijk groot genoeg voor 2 personen, maar dat is het mooie aan iets laten thuisbezorgen - dan kun je er in theorie meerdere dagen over doen. Ik heb er gewoon een hele middag aan besteed en dan gaat het ook prima op (#jeeha). Op zondag ben ik voor het eerst naar de live kerkdienst van Hope Jersey City geweest, in een Luthers kerkje, met een heuse band, een zwarte pastor en halverwege de dienst moeten kennismaken met je medebezoekers. Een bijzondere ervaring, maar leuk om te zien dat de Amerikaanse cultuur ook hier doordringt. De dienst begint met een keuze aan koffie en bagels met cream cheese (jak, maar het idee is leuk) en als je wilt kun je na de dienst mee lunchen bij een lokaal tentje in Jersey City. Community is een van de kernwaarden van deze gemeenschap en dat laten ze ook duidelijk merken. Ik ben niet mee geweest lunchen dit keer, kennismaken met een stuk of 6 nieuwe personen was stevige uitdaging genoeg, maar ik heb mezelf wel echt buiten mijn comfort zone gedaagd door een praatje te maken met de mensen die voor de kerk stonden te wachten. O ja, en een update over de witte sneakers: ze zijn niet meer zo wit. En zoals je ook kunt zien groeit mijn haar als kool...
Zingen in de lobby
Blog #20
Ik heb gewoon al 20 van dit soort verhalen geschreven. De één wat vrolijker dan de ander, maar ik wilde dit moment even aangrijpen om stil te staan bij het enorme avontuur waar ik in beland ben. Hoewel het toch ook al weer heel normaal voelt om aan de andere kant van de wereld te wonen, in een miljoenenstad, is er toch iedere dag nog iets om me over te verbazen. Bovendien kwam er deze week nog meer goed nieuws, te belangrijk om deze blog niet mee te beginnen: de Biden Administration heeft eindelijk maar toch de Travel Ban gelift! Vanaf November zijn Europeanen die volledig gevaccineerd zijn en met een negatieve pre-flight PCR test weer welkom in de VS! Overal in Nederland natuurlijk onrust en grootste plannen, want wie wil er nu niet een paar dagen in de meest bruisende stad van de wereld, The City that Never Sleeps, (met mij) doorbrengen! Hieronder een verslag van de week, en scroll naar het einde van de blog voor m'n weekend-uitje!
Het breekpunt bereikt?
Blog #19
Spoiler alert: dit verhaal begint op zaterdag, toen alles nog redelijk ging en beschrijft het dieptepunt van deze week en de weg weer omhoog... Ik had gedacht niet zoveel te vertellen te hebben, maar buckle up...
Het weekend van 11 september was er in Jersey City van alles te doen omtrent de aanslagen van 20 jaar geleden, waaronder een uitgebreide musical performance 's avonds van een groep militairen. Voor de insiders: een soort Pura Vida, maar dan anders. Setting: aan de Hudson rivier, uitkijkend over de Skyline van Lower Manhattan. Ik was daar omdat ik met een collega had afgesproken om een stukje te gaan wandelen, nadat ik de volledige dag gespendeerd had aan het bouwen van ingewikkelde statistische modellen en het schrijven van brieven voor de Groningse Medisch Ethische Toetsingscommissie over de voortgang van alle lopende studies. Moe maar voldaan na een dag lekker aan de slag zijn, dus dat stukje lopen was heerlijk. Als bijvangst hebben we een prachtige zonsondergang gezien. De zondag heb ik luierend op de bank doorgebracht met het kijken van Netflix series. Op dit moment mijn favoriet: Heartland, alle 13 (!) seizoenen...
Labor Day... en de rest van de week
Blog #18
6 September is in de VS Labor Day, een soort 'Dag van de Arbeid' zoals ze dat in andere Europese landen ook kennen op 1 Mei. Op deze dag worden met name harde werkers in publieke sectoren die bijdragen aan de ontwikkeling en prestaties van de VS geëerd. Het is dus een collectieve vrije dag en vormt daarmee een van de weinige dagen die Amerikanen vrij krijgen. Het is ook het officieuze einde van de zomer, hoewel het de komende week hier nog dik boven de 20 graden wordt. Ook deze dag zelf was zonovergoten en lekker warm. Omdat het aanstaande zaterdag 20 jaar geleden is dat de aanslagen van 9-11 plaatsvonden, waaronder op het WTC in New York City, vond ik dit de uitgelezen gelegenheid om het 9-11 Memorial en Museum te bezoeken.
On track (letterlijk)
Blog #17
Wat vliegt de tijd! Alweer een week voorbij. Stay tuned voor mijn avonturen in het ziekenhuis en voor mijn weekenduitje - waarna je de titel van deze blog ook begrijpt!
Het laatste ziekenhuis waar ik ga werken was deze week nog aan de beurt als introductieplek. Wat weer een wereld van verschil ten opzichte van de andere ziekenhuizen. Dit e-nor-me complex zit aan de oostkant van Central Park - de bordjes naar het Guggenheim en Metropolitan Museum of Art zijn in zicht - en is zo groot dat je door de hoofdingang de NICU niet kunt bereiken. Dat levert vervolgens op dat je via een borstkankercentrum een lift naar de 3e verdieping moet nemen en vervolgens meteen voor de buitendeur van de NICU staat. Achter die deur is een enorm drukke unit, met 60 bedden, waar het geluidsklimaat 180 graden anders is dan op de andere NICU waar ik geweest was. Hier hebben we een kast, letterlijk een kast, waar we onze spullen in kunnen leggen, er is geen eigen kantoor of bureau. De muziektherapeut opereert hier volledig zelfstandig, zonder overleg met verpleegkundigen worden er sessies aangeboden. Nu is de 'level' van NICU hier soms wel wat anders, vandaag waren we bij een 35 weker die hier op dezelfde NICU ligt als een 23 weker (ja, echt, een 23 weker). Ik mocht twee sessies bijwonen en leer steeds meer van de ins- en outs van de muzikale kant van de muziektherapie en ook van datgene wat er belangrijk is om te noteren voor een ander, zowel muzikaal gezien als medisch gezien. Daar is voor ons Nederlanders nog wel wat te leren. Aan het eind van de dag was er weer stroke choir waar ik vandaag ineens de stretching exercises moest leiden. Dokters moeten wel vaker voor een groep spreken of een vergadering voorzitten, dus dat is niet zozeer het probleem, maar een ontspannende gymnastiek sessie leiden, dat was voor het eerst. Zo zie je, in iedere dag zit een stukje uitdaging. Ook had ik vandaag voor het eerst een beetje het gevoel dat ik begrijp wat de Fellow hier doet. Ik mag meewerken aan een paar mooie projecten en heb er zin in om daarmee aan de slag te gaan en ze hier te laten zien welk werktempo er in dit kleine meisje verborgen ligt... Om dat te vieren heb ik mezelf getrakteerd op een Iced Vanille Latte, mijn nieuwe favoriete koffie.
Foodie in New York City
Blog #16
Het weekend van 21 en 22 augustus stond in het teken van tropische storm Henri. Er waren veel berichten en waarschuwingsalarmen (je weet wel, van die nare geluiden die afgaan als er een testbericht uitgezonden wordt voor een nationale ramp, nou die, en dan om 02:15u...). Op zaterdag viel het allemaal nog wel mee als ik uit het raam keek, maar ik had natuurlijk geen idee hoe het verderop in Jersey City of in Manhattan zou zijn, dus ik had mijn weekend-uitje uitgesteld. Om toch een beetje van het weekend te genieten, heb ik mezelf getrakteerd op een doosje Krispy Kreme donuts, met - hoe kan het ook anders - s'mores smaak. Heerlijk! Op zondag regende en waaide het behoorlijk en waren er ook berichten van overstroomde straten verderop, en treinen die niet reden tussen NJ en NY. De waarschuwingsberichten bleven komen, dus het leek me verstandig om ook vandaag maar binnen te blijven. Omdat de donuts ook in grootverpakking komen, kon ik daar gelukkig nog een dagje (lees: een week of twee...) mee vooruit.
One week down
Blog #15
Al een hele week achter de kiezen. Wat een achtbaan! Drie verschillende ziekenhuizen van binnen gezien en drie hele verschillende disciplines geobserveerd. Hou je vast voor een lang verhaal met al mijn ervaringen...
Ready, set, action!
Blog #14
Het plan was oorspronkelijk om wekelijks een update te geven, maar in deze introductieperiode laat ik het maar afhangen van het klimaat van de kleiperen... vandaag was zo'n dag die in z'n uppie al een hele pagina aan blog vult. Ik hoop dat jullie genieten van mijn avonturen, lieve volgers!
Eindelijk was het dan zover, de start van mijn research fellowship (of eigenlijk moet ik scholarship zeggen, want een fellow is een muziektherapeut, en ik kom natuurlijk als wetenschappelijk onderzoeker) bij het Louis Armstrong Center for Music and Medicine (LACMM) van Mount Sinai Hospital. Maandagochtend om 8 uur werd ik, zoals ik al eerder schreef, verwacht voor een Welcome Coffee. Natuurlijk had ik de nacht ervoor flink wakker gelegen van de zenuwen, en het was dus om 5.30 niet zo moeilijk om op te staan. Ik had besloten om op tijd te zijn, maar wel ietsje later weg te gaan dan de vorige keer, dus ik had nu 1,5 uur speling genomen in plaats van 2 uur. Opnieuw was ik veel te vroeg, dit keer zo'n drie kwartier. Na nog een tijdje met Tirza te hebben gebeld - ik had haar al een week niet gesproken! - te midden van een rijtje politie auto's op Union Square, had ik het ziekenhuis dit keer snel gevonden. Bij binnenkomst werd ik begroet door mijn mede fellow Paolo en door Joanne en John, de director en clinical director van het LACMM. Heerlijk dat er dan een kopje ijskoffie van de Starbucks voor je klaarstaat als je binnenkomt, inclusief een hele schaal biscotti. We kregen kort uitleg over de belangrijkste regels, waaronder het niet mogen dragen van spijkerbroeken, en een korte uitleg over hoe de dag in elkaar zou zitten. Ik hoor er nu helemaal bij, inclusief identificatiecard, met zo'n echte ziekenhuisfoto (if you know, you know), en ga ik voortaan door het leven als 'Hanneke Dokkum', want 'van' is hier echt iets wat niet uit te leggen valt.
Klaar voor de start
Blog #13
Maandag 9 augustus: de eerste dag dat ik zelf met de PATH en metro door de Verenigde Staten heb gereisd. Wat een avontuur. Ik moest er om 13.00u zijn, dus ik had besloten om ruim de tijd te nemen om er te komen, gezien je niet te laat wilt komen. Dus ik ging om 11.00u weg - de goede rekenaar kan hier al zien dat ik daarmee veel te vroeg arriveerde op mijn bestemming... De heenreis had ik geoefend met papa en dat ging dus aardig goed, ik was er binnen 45 minuten. Heb daar dus even genoten van een ijskoffie bij de Starbucks totdat ik het ziekenhuis in ging. De bestemming was namelijk Mount Sinai Beth Israel ziekenhuis, voor een pre-placement appointment.
Zo'n afspraak is bedoeld voor een medische screening, die verplicht is voordat je het ziekenhuis in mag. Ze gaan er daarbij vanuit dat je ieder jaar een algemene gezondheidsscreening ondergaat bij je huisarts en dat je up-to-date bent met alle vaccinaties die je je kunt bedenken. Nu heb ik een lieve moeder die keurig al mijn vaccinaties bij heeft gehouden in dat prachtige groene boekje van vroeger, maar dat bleek onvoldoende. Ik moest nog een extra tentanusvaccinatie halen, er moest worden onderzocht of ik voldoende antistoffen heb tegen het varicella zoster virus (dat veroorzaakt waterpokken, die ik keurig heb gehad toen ik 4,5 jaar oud was) en of ik vrij ben van tuberculose. Dat resulteerde vervolgens in twee naaldenprikken en zes (!) buisjes bloed die afgetapt werden. Daarnaast moest dat algemene gezondheidsonderzoek nog een keer over gedaan worden, want in Nederland is dat natuurlijk niet heel erg gebruikelijk. Al kun je het nauwelijks een gezondheidsonderzoek noemen, want lengte en gewicht mocht ik gewoon zelf invullen, bloeddruk, hartslag en saturatie werden opgenomen, ik moest bewijzen niet kleurenblind te zijn, er werd vluchtig en over de kleding heen naar hart en longen geluisterd, ik moest een beetje gymnastiek laten zien en er werd kort gevraagd of ik ergens klachten had. Als ik dat op die manier zou hebben gedaan als co-assistent, zou ik onmiddellijk zijn afgefikt door mijn supervisor, maar oke, de physical was geslaagd.
De vijf dingen die je na 1 week USA al mist
Blog #12
Inmiddels woon ik een weekje op mezelf in Jersey City. Het begin was toch moeilijker dan ik gedacht had, het was ineens stil en je moet jezelf vermaken. Dat vergt een instelling die nog een beetje moet komen, namelijk iets ondernemen in mijn eentje. Om daar rustig aan te wennen heb ik de afgelopen week een paar lange wandelingen door de buurt gemaakt, inclusief een mooie wandeling langs de Waterfront en een bezoek aan het 9/11 Monument hier, en besloten op mijn dooie gemakje gewend te raken aan het leven hier. Ik had voorafgaand aan mijn vertrek hiernaartoe een lijstje gemaakt van alles wat ik graag wil zien, maar ben daar nog niet aan begonnen. Ik heb inmiddels een paar keer boodschappen gedaan bij de Target, met stip mijn favoriete winkel. De gezonde boodschappen hebben geresulteerd in een aantal prima maaltijden, met onder andere broccoli, wraps en een pastamaaltijd op het menu. De (ietsje) ongezondere boodschappen hebben geresulteerd in kennismaking met fijne nieuwe snacks. Ik wist al dat ik s'mores fan was, maar in chocolade en poptarts vorm ben ik daar nog extra fan van geworden. Er zijn ook nog wat voorbereidingen in volle gang voor het starten van mijn Fellowship over twee weken (daarover later meer). En ik heb genoten van (al een paar seizoenen) Downton Abbey op Netflix.
Ik dacht dat het wel leuk zou zijn om over het komende jaar af en toe een top vijf te delen. Vijf dingen die me bezighouden, of vijf dingen die je echt moet proberen als je in New York bent. Maar vandaag de eerste, geïnspireerd op de mood van de afgelopen week: de top vijf van triviale dingen die je na 1 week USA al mist. Here we go.
Shoppen, shoppen en nog eens shoppen
Blog #11
Al bijna een week in de Verenigde Staten!
Deze week stond in het teken van shoppen. Heel erg veel shoppen. Nu al een favoriete winkel is de Target. Alsof je een kruising binnenloopt tussen een supermarkt, een V&D, een Mediamarkt en dan de prijzen van de Action op de kaartjes ziet staan. Rij voor rij gingen we de winkel door. Na de beauty producten, waar ik als gewoontedier even moest kijken of alledaagse producten als shampoo, maandverband en tandpasta enigszins leken op de Nederlandse producten die ik gebruik, kwamen alle levensmiddelen. Ik blijf me verbazen over de verhouding tussen gezonde producten (lees: één schap met verse groente en vers fruit, waar ook wat vleeswaren en kaas in de koeling lag) en ongezonde producten (lees: drie schappen met verschillende soorten chips en zoutjes, drie schappen met snoep en koeken, en drie schappen met ontbijtgranen met namen als 'Reeses Puffs', 'Frootloops' of 'Cinnamon Toast Crunch'). Ik heb geprobeerd de meest gezonde producten ertussenuit te shoppen, dus mijn karretje bevatte eieren, bananen, appels, melk, sinaasappelsap, vanille yoghurt, vruchtenyoghurtjes, breakfast bars to go en Kellogs Special K ontbijtgranen met chocolade/aardbei smaak (lichtelijk uit de comfort zone, wel granen die ik altijd neem, maar met een smaak die we in NL niet kennen, wauw!). Ook heb ik nog wat houdbare producten gekocht, zoals pasta en soep. Daarnaast heb ik stiekem wel toegegeven aan de sugar cookies die in de vlogs van bekende Youtubers altijd voorbij komen en een doosje poptarts met s'mores smaak.
Happy New Home!
Blog #10
Vliegen van Curaçao naar Miami was semi okay, met een paar traantjes en wat hyperventilatie tijdens het opstijgen, ging de rest van de vlucht redelijk. Voorafgaand hadden we eerst nog het drama van de stoeltjes die niet naast elkaar waren, ik zat op rij 25 en pap op rij 19, met mijn vliegangst en de hele reden dat hij meegaat op deze trip is dat natuurlijk de slechtste uitkomst die je je kunt voorstellen. Gelukkig was het personeel in staat om ons twee stoeltjes naast elkaar te bezorgen, op rij 33, helemaal aan het eind van het vliegtuig. Pak van m'n hart! Bij aankomst op Miami moesten we natuurlijk de United States binnenkomen vanuit het buitenland. Vanuit eerdere vluchten naar de US was ik gewend dat je dan uren in de rij staat bij immigrations, en vervolgens stevig bevraagd wordt over je doel, je verblijfplaats en alle andere random zaken die ze daar van je willen weten. Niets van dat alles! Wij staan keurig bij elkaar voor de officer, die naar onze paspoorten vroeg, naar mijn DS-160 formulier, een foto van ons allebei maakte en daarna een tijdje in z'n computer ging zitten typen. Na ongeveer 5-10 minuutjes zei de man: "wishing you a pleasent stay". Weer van te voren veel drukte gemaakt om niks...
Dushi Curaçao (3)
Blog #9
De laatste paar dagen op Curaçao zijn alweer aangebroken. We genieten nog volop van het eiland. We zijn inmiddels gelukkig twee keer negatief getest, waardoor we a.s. maandag door kunnen vliegen via Miami naar New York. Eindbestemming komt dus aardig in zicht! De afgelopen dagen hebben we nog wat bijzonderheden beleefd die ik jullie niet wilde onthouden, dus hou je vast...
De Pontjesbrug, waar ik al een paar keer over heb geschreven, is een bijzondere brug, waarover ik de vorige keer schreef dat je er op mag blijven staan als hij open gaat. Dat is ook waar, als er een roze vlag hangt bij de burg, gaat hij maximaal een kwartiertje open en dus mag je er dan op blijven staan. Deze week hing er op een gegeven moment echter een blauwe vlag, waardoor we inmiddels wisten dat de brug een stuk langer open zou gaan. Als de blauwe vlag er hangt, gaat de brug zeker 20-30 minuten open en dus is het verstandiger om op dat moment niet op de brug te staan. Wij waren aan de overkant in Otrobanda, om de bijzondere muurschildering waar ik eerder over schreef nog eens van dichtbij te bekijken (zie hieronder het bewijs dat ik er echt was...). Op het moment dat we terug wilden via de Pontjesbrug, ging hij dus open, inclusief blauwe vlag. De brug wijkt dan helemaal en ligt parallel aan de twee kades, zodat grote schepen er langs kunnen. Op dat moment gaat de gratis Ferry varen, waar wij ook dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Echt een heel bijzonder gezicht om die brug helemaal op een andere plaats te zien liggen.
Dushi Curaçao (2)
Blog #8
Inmiddels zijn we aardig geacclimatiseerd op het eiland. De jetlag is wat afgezakt en we slapen wat beter. Het eiland heeft prachtige natuur, waar we de afgelopen dagen met volle teugen van hebben genoten. Witte zandstranden met azuurblauw water, rotswanden waar je u tegen zegt, prachtige bergen en cactussen die tot in de wolken groeien.
We hebben traditiegetrouw een mooi uitstapje gemaakt met een sightseeing bus. We kozen voor de lokale Irie Tours, met een mooie gekleurde bus, waar geen glas in de ramen zat en die qua vering een hoop te wensen over liet (voor de insiders: Fly Away Bus all over again...). De bus racete met 80 km/h over de Julianabrug, die 60 meter hoog is, en onze chauffeur Miguel nam de bochten alsof hij Max Verstappen in eigen persoon was. Daar ontstonden toch wel enige vliegtuighandjes door... Toch was het een leuke dag, waarin we goed verzorgd werden door Miguel. Hij was vastbesloten onze namen te leren en met een volledig Nederlandse groep was het ook interessant om te weten waar we vandaan komen. Toen de naam Midwolda viel, was er even een stilte, waarna er vraagtekens boven alle hoofden verschenen. We hebben keurig uitgelegd dat het 'een plaatsje in het Noordoosten van Groningen' is, niets teveel gezegd, toch? Hij voorzag ons tussen de middag van lokale Curaçaose gerechten, of deed in ieder geval een poging, maar wij kozen voor de kippensoep. Kregen we een enorme kom soep voor de neus, waar we makkelijk met 3 personen van konden eten. Portie groottes zijn sowieso erg Amerikaans hier op het eiland.
Dushi Curaçao (1)
Blog #7
Vakantie in een andere tijdzone start steevast met jetlag. Heerlijk om 04:16 wakker, dagen achter elkaar, en dan vervolgens ook echt klaarwakker zijn, maar wel 's middags om 16:04 weer moe en tijd voor een dutje. Gelukkig kan ik straks in New York door in deze tijdzone, dus kan ik er nu heerlijk relaxed aan wennen. Die koude douche helpt overigens ook om echt wakker te worden...
We hebben een heerlijk restaurantje gevonden, wat ons go-to plekje geworden is. Plein Cafe Wilhelmina, tegenover de Dushi Curaçao letters, serveert ontbijt, lunch en diner en heeft een huiskat die om aandacht komt bedelen. Omdat we niet in het hotel hebben ontbeten, die recensies waren écht niet goed genoeg, hebben we heerlijk ontbeten in dit restaurantje. Het ontbijt is hier 'zo heerlijk gewoon', iets wat je op vakantie in Nederland ook zou vinden, en toch ook heel erg lekker. Perfect voor gewoontedieren van Dokkum. Ze serveren ook dagelijks een daghap, voor echt geen geld, waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Rekenen in NAF (Antiliaanse Guldens) is nog wel een dingetje, maar gelukkig werkt de Douane Reizen app zonder WiFi en kan alles netjes naar euro's omgerekend worden. Betalen met de Rabo Wallet app lukt hier overigens prima.
Off we go!
Blog #6
Travel-day begint altijd vroeg, zo ook vandaag. Om 07:10 zaten we in de auto op weg naar Schiphol. De koffers (nauwelijks) dicht, de handbagage volgepropt, alles klaar voor vertrek. Het was heel erg rustig op de weg, dus we waren ruim op tijd op de luchthaven. Het was redelijk druk en het kleurde overal oranje van de olympische sporters op weg naar Tokio (inclusief voorrang bij inchecken, security checks en douane). Na een bananenbroodje en een smoothie was het tijd om de koffers in te checken, ons stapeltje met Curaçaose papieren te laten verifiëren en door de security en douane te gaan. Dat ging allemaal mooi vlot, dus was er achter de douane nog mooi de tijd om over de luchthaven te wandelen. Na een cola zero en een halve twix (voor de insiders: pre-breakfast-snack!)
Tegen kwart over 2 zijn we naar gate F6 gewandeld, waar ons vliegtuig al stond te wachten. Na nog een tijdje in de rij te hebben gestaan, was het tijd om te boarden. Op stoel 34J en 34K, precies boven de vleugel aan de rechterkant, konden we met comfortabele beenruimte aan onze reis beginnen. Het stijgen verliep zoals gepland, ogen dicht, hyperventileren en tranen met tuiten, maar toen ik eenmaal bijgekomen was, ging de rest van de vlucht verrassend goed. KLM gaf ons prima service, met prima eten, een heerlijk kokostoetje en inclusief glaasjes melk - hoewel de stewardess me geloof ik wel wat lastig vond toen ik daar tot twee keer toe om vroeg. Zo'n lange reis gaf me ook de tijd om nog eens van die films te kijken waar je net niet voor naar de bioscoop gaat, maar die je wel interessant vindt. In dit geval: Yesterday. Leuke film, goed besluit om er niet de prijs van een bioscoopkaartje voor te betalen. De rest van de vlucht heb ik enorm mijn best gedaan om een beetje te slapen (zie hieronder het bewijs, ik heb echt scheef gezeten in een vliegtuig). Gelukkig was stoel 34H niet bezet en konden we met een grote stoelendans alle ruimte benutten.
Vliegtuighandjes
Blog #5
De laatste voorbereidingen voor het vertrek naar de Verenigde Staten in volle gang! Geplande vertrekdatum: 12 juli. #10daystogo
Voorafgaand aan het daadwerkelijke vertrek staan er in Nederland nog voldoende voorbereidingen gepland. Alle lopende werkzaamheden die ik hier doe moeten netjes achtergelaten worden, zodat alles werk-technisch door kan lopen. Alle sociale contacten (waarvan ik sommige al al langer dan een jaar niet gezien heb) verdienen een afscheidsbezoekje. Dat levert de komende week een hoop lunches en diners op - gezelligheid en drukte ten top. Tirza verdient een extra bijzonder afscheidsfeestje, dus we gaan samen naar The Sound of Music als ons laatste zussen-uitje voor nu. Dan moeten er medicijnen gehamsterd worden, dokters en tandartsen gebeld voor de laatste check-ups en alle papieren in orde gemaakt worden. Een beetje autistisch moet er een uitgebreide packinglist voor de koffer(s) en handbagage geschreven worden (lees: checklist aangemaakt op speciaal NYC Trello bord), want welke van de 3 winterjassen moet er mee, hoeveel wereldstekkers is teveel en weet ik zeker dat ik 6 paar schoenen ga inpakken? De garderobe moest nog aangevuld met de laatste essentiële zaken, alles moest nog keurig gewassen worden... en de koffer(s) verdienen vervolgens ook een prepacking, want met een volledig jaar aan bagage heb ik geen idee hoe zwaar dat uit gaat vallen.
Home Sweet Home?
Blog #4
De volgende hobbel om te nemen: het vinden van een plekje om te wonen tijdens mijn fellowshipjaar in de VS. Ik meldde me aan op allerlei Facebook groepen voor woningen in New York City, en schrok me een hoedje van de prijzen die daar gevraagd werden voor een slaapkamer in een gedeeld appartement. Een studiootje voor mezelf leek daar al helemaal geen optie. Dat laatste is wel wat ik graag zou willen, gezien ik vanuit mijn tijd op kamers in Groningen weet dat ik graag een eigen keuken en eigen badkamer heb (ja, ik heb denk ik de schoonmaakgenen van Moeders meegekregen...). De zoektocht zette zich dus voort en ik keek ook naar gebieden wat verder van Manhattan af, bijvoorbeeld Long Island City helemaal aan de rechterkant of Jersey City helemaal aan de linkerkant. De prijzen daar zijn iets schappelijker en dat maakt dat er meer mogelijkheden zijn.
Tripje Amsterdam...
Blog #3
Het proces om een visum voor de Verenigde Staten in de wacht te slepen, in coronatijd. Deel 2. Zou het dan toch lukken?
Dacht ik alles in kannen en kruiken te hebben, alle formulieren in huis, alles startklaar om naar het Amsterdamse consulaat te gaan voor een visa interview, bleek daar de capaciteit ernstig gereduceerd vanwege de covid-19 crisis. Eerstvolgende beschikbare datum: 2 september. Bummer, want dan zou ik eigenlijk al in de VS moeten zijn gestart met mijn fellowship. Een uitzonderingspositie, die ik volgende regeltjes zou kunnen krijgen, bleek toch geen optie. In vriendelijk verpakte Amerikaanse bewoordingen werd me te kennen gegeven dan maar iedere dag de pagina waarop de afspraak gemaakt kan worden in de gaten te houden en te hopen op het beschikbaar komen van een eerder moment. Ken je dat ongeduldige gevoel, waarbij je alsmaar F5 of refresh indrukt omdat je ergens op moet wachten en het lukt dan niet? Juist, dat, en dan zeker een week lang. Totdat er plotseling op een prachtige ochtend waarop ik letterlijk uit bed gerold was om even te kijken of er misschien iets vrij was - de hoop al in de ijskast gezet - jawel, een opening vrij was! Onmiddellijk ingeboekt en daarna geloof ik stuiterend het huis door, blij als een kind op kerstochtend dat deze eerste hobbel genomen was.
The journey of a thousand miles begins with a single step
Blog #2
Het proces om een visum voor de Verenigde Staten in de wacht te slepen, in coronatijd. Deel 1. Heb je even?
Na het verlossende mailtje dat ik in New York bij de Muziektherapie groep van harte welkom ben (hooray), begon het gepuzzel en geregel. Hoewel ik normaal gesproken heel vrolijk word van dit soort klusjes, levert het in dit geval wel een klein beetje stress op. Omdat ik niet naar een University in de VS ga, maar bij een "particuliere" groep in een ziekenhuis wil meedraaien, heb ik een sponsor-organisatie nodig. De Muziektherapie groep had gelukkig al eens met zo'n organisatie samengewerkt, dus ik had al snel een goede te pakken. Maar dan begint het pas. Alles willen ze van je weten, en dan bedoel ik ook echt alles. Je paspoortgegevens, je bankgegevens, je CV, referenties over of je wel écht zoveel ervaring hebt als je ze voorhoudt (groot dankjewel aan de Profs), een financial guarantor (nog groter dankjewel aan Pap) en natuurlijk een uitgebreide motivatiebrief waarin je niet uitlegt wát je gaat doen, maar wáárom je daarvoor de VS hebt uitgekozen - waarop het antwoord natuurlijk is Cheesecake Factory!
Lees meer...The journey of a thousand miles begins with a single step
“Spring in het diepe, het ondiepe doet namelijk zeer” – Omdenken
Blog #1
Het begon als een gedachtenspinsel toen de plannen van Tirza voor een onderzoeksstage in Sydney vaste vormen begonnen aan te nemen. Het kriebelde steeds meer toen ik haar prachtige avonturen zag beleven in Australië. Maar vandaag werd het een klein beetje werkelijkheid: een research fellowship in het buitenland in het kader van mijn PhD. Ik ontmoette het muziektherapie team van het Louis Armstrong Center for Music Therapy in New York City via Zoom voor een sollicitatiegesprek. Hoewel ik door de covid-19 situatie inmiddels wel gewend ben aan het online vergaderen, is een online sollicitatiegesprek toch een vreemde gewaarwording. Gelukkig was er gelijk bonding-ground, gezien het ook in New York City op dit moment flink sneeuwt, konden we het hebben over kou en niet rijdende treinen, hoewel onze Nederlandse NS natuurlijk wel de kroon spant als het daarop aankomt. Het gehele muziektherapie team druppelde langzaam de vergadering binnen, zeker 15 personen tegenover één sollicitant: ik.
Lees meer...“Spring in het diepe, het ondiepe doet namelijk zeer” – Omdenken