Blog #16
Het weekend van 21 en 22 augustus stond in het teken van tropische storm Henri. Er waren veel berichten en waarschuwingsalarmen (je weet wel, van die nare geluiden die afgaan als er een testbericht uitgezonden wordt voor een nationale ramp, nou die, en dan om 02:15u...). Op zaterdag viel het allemaal nog wel mee als ik uit het raam keek, maar ik had natuurlijk geen idee hoe het verderop in Jersey City of in Manhattan zou zijn, dus ik had mijn weekend-uitje uitgesteld. Om toch een beetje van het weekend te genieten, heb ik mezelf getrakteerd op een doosje Krispy Kreme donuts, met - hoe kan het ook anders - s'mores smaak. Heerlijk! Op zondag regende en waaide het behoorlijk en waren er ook berichten van overstroomde straten verderop, en treinen die niet reden tussen NJ en NY. De waarschuwingsberichten bleven komen, dus het leek me verstandig om ook vandaag maar binnen te blijven. Omdat de donuts ook in grootverpakking komen, kon ik daar gelukkig nog een dagje (lees: een week of twee...) mee vooruit.
Over dat weekend-uitje gesproken... op mijn vrije dinsdag ben ik weer op pad gegaan, de stad in. Na een massive foodshop bij de Target 's ochtends (als je dan een Uber neemt, moet je wel zorgen dat je de hele auto gebruikt om waar voor je geld te krijgen en dus ook de hele kofferbak volgooien met boodschappen, toch?) en een paar Zoom meetings, was het tijd voor een wandeling. Het is hier, na storm Henri, weer zonnig en 35+ graden, dus heb ik heerlijk een rondje gelopen in Central Park. Voor wie nog nooit in New York geweest is: Central Park beslaat 341 hectare, dus het hele park wandelen op 1 dag neemt ongeveer 4-5 uur in beslag. Dat ging me een beetje te ver, dus ik heb nu het zuidelijkste stukje van het park verkend, en dan gelopen van oost naar west. Bij alle ingangen van het park staan paardenkoetsen, die je tegen betaling rondrijden. Verder is het verbazingwekkend hoe je midden in zo'n miljoenenstad in een groene weelde belandt. De enige "bezienswaardigheid" die ik tegenkwam is de Gapstow Bridge. Vandaar heb je spectaculaire views, echt prachtig. Ik heb heerlijk een tijdje op een bankje gezeten om te genieten van alle groen en van de zon en van m'n favoriete diertje om tegen te komen in een park.
Na mijn rondje heb ik het eerste restaurant op mijn Foodie Bucketlist opgezocht, dat toevallig in de buurt zat van Central Park. Black Tap staat bekend om de Freakshakes, die ik dus ook heb besteld. De Sweet 'n Salty shake is een pindakaas milkeshake, met m&ms en pretzels, slagroom en karamel. Portiegrootte: gi-gan-tisch. Ze verkopen ook burgers en allerlei andere gerechten, die er ook heerlijk uitzagen, maar ik heb het maar bij deze shake gehouden. Vijf sterren, absolute aanrader voor als je in New York bent en eens helemaal gek wilt doen. Bovendien was dit weer een primeur: voor het eerst alleen in een restaurant gezeten. Heel bijzondere ervaring, want je hebt niemand om tegen te praten en deze bizarre food-experience mee te delen. Toch gedaan, want ik wilde heel graag binnenzitten omdat de sfeer er ook echt geweldig is. Geweldige kunst op de muur en echt onderdeel van het hele gebeuren. Na mijn caloriebom besloot ik om van 55th street terug te lopen naar 33rd street via 6th Ave. Daardoor liep ik midden door het hart van New York heen, en weer werd ik overdonderd door hoe groot alles hier is. Wat een heerlijke dag, met 12.563 gelopen stapjes, enorm van genoten!
De dag erna was het weer back to reality, met een volle dag introductie. Joanne, de Director van het Louis Armstrong Center for Music and Medicine, liet ons vandaag kennismaken met de rol die we het komend jaar zullen bekleden. Ze is een ontzettend betrokken persoon die ons stap voor stap door het proces heen leidde. Als eerst was onze rol in lopende studies aan de beurt, daar zullen we ingezet worden om als coördinator te overzien hoe de studies lopen en ervoor te zorgen dat alles up-to-date is. Ook zullen we bezig gaan met de administratieve kant van deze taak. Voor mij zal dat gaan om de studies op de NICU (ééntje over baby's die zijn blootgesteld aan opioïden of drugs/alcoholgebruik van moeder en het effect van muziektherapie op het omgaan met ontwenning daarvan, ééntje over muziektherapie met de Ocean Disk en 'entrainment' met de ademhaling en als alles een beetje meezit ook ééntje over muziektherapie tijdens pijnlijke procedures - dat is mijn eigen voorstel wat ik hier hopelijk ga uitvoeren) en de Stroke Study (daar worden veel verschillende testen gedaan voorafgaand en na afloop van de studie, die ik zal aanleren en afnemen). Ik had ook wat tijd om rond te kijken op de schijf waar alle documenten staan vandaag en schrok me vervolgens een hoedje - wat een chaos. Als je mij een beetje kent, weet je dat ik van lijstjes, overzichten met kleurtjes en georganiseerde mappen houd. Hier zijn geen mappen met nummertjes, geen standaard opbouw en de lijsten zijn negen van de tien keer niet bijgewerkt. Mijn handen jeuken om de komende tijd orde in deze chaos te scheppen en ervoor te zorgen dat er aan het einde van mijn tijd een nette overdracht is voor de volgende Research Fellow. Joanne trakteerde ons vandaag op een slice tijdens de lunch, wat hier codetaal is voor pizza, precies genoeg na mijn enorme bom van gisteren en perfect gezien ik weer eens vergeten was om vlees uit de vriezer te halen voor het avondeten...
De donderdag stond in het teken van een lopende studie naar de effecten van muziek(therapie) bij patiënten met milde cognitieve beperkingen of beginstadium Alzheimer. Voor deze studie wordt per deelnemer in de interventiegroep een CD samengesteld met voor die persoon speciale muziek, een customized playlist, en ze krijgen daar een boombox bij zodat de muziek de ruimte vult en ze het niet op hun oortjes luisteren. Op die manier is het part of the space. Er wordt gevraagd of ze iedere dag de CD willen draaien (+/- 60 minuten aan muziek) op een comfortabel tijdstip en dan in een dagboek willen bijhouden wat de omstandigheden zijn en wat de reactie is. Partners en andere aanverwanten worden van harte uitgenodigd om mee te doen met dit proces. Het maken van die CD is een wetenschap op zich. Patiënten wordt gevraagd om hun favoriete liederen aan te dragen, die vervolgens door de muziektherapeut geanalyseerd worden op basis van muzikale karakteristieken als tempo, dynamiek en intensiteit. Daarna worden de liederen in een bepaalde volgorde op de CD gezet, zodat er activatie van de hersenen mee bereikt wordt. Ik mocht helpen met het scoren van de liederen en het maken van een CD. Het deed me denken aan een moment in het ziekenhuis, toen opa Van der Wal ziek was en erg ver weg was en wij als familie besloten om Psalm 43 te laten horen, waarna hij dat oppikte en - hoe diep hij ook al was weggezakt - begon mee te zingen. Het deed me ook denken aan zijn tijd in het verpleeghuis, waar hij iedere middag de speciaal voor hem gecreëerde CD's met orgelmuziek van mam grijs draaide (waar wij overigens ook heel hard hadden nagedacht over de volgorde...). Muziek is krachtig! Het is absoluut geweldig om te zien hoe veel aandacht en zorg hier besteed wordt aan zoiets 'simpels' als een CD voor patiënten met deze klachten en ik ben ervan overtuigd dat dit zoveel goeds doet voor de mensen hier.
De afgelopen weken heb ik hier op zondag steeds de online diensten van Hope Jersey City gekeken. Deze gemeente draait om community en vlak nadat ik een berichtje had gestuurd om te laten weten dat ik meeluisterde, kreeg ik het verzoek of ik een keer wilde bellen om te connecten. Zo gezegd, zo gedaan, en ik werd met zoveel liefde begroet dat je met recht mag spreken van een connectie. Er zijn hier verschillende Hope Groups, kleine groepen gemeenteleden die af en toe samenkomen voor activiteiten en bijbelstudie, waar ik me tijdens dat telefoongesprek voor heb aangemeld. Ik hoop van harte dat hier mooie contacten uit voortkomen en dat ik zo ook mijn steentje mag bijdragen dit jaar. Afsluitend heb ik nog samen met de lieve mevrouw aan de andere kant van de lijn gebeden voor de afschuwelijke situatie in Afghanistan, waar ik vandaag in mijn hoofd en hart mee rondliep. Soms zijn er van die 'knipogen van boven' die je ervaart, dit was er een van.
Vrijdagochtend was wakker worden een probleem en was mijn stemming voor het eerst sinds ik hier aankwam niet zo happy. Ik had vandaag een dag van 11 tot 17, dus ik kon gelukkig even rustig opstarten. Eén van mijn collega's woont ook in Jersey City en we zijn samen naar NYC gegaan vandaag, gezien ik met haar meeliep. Zij is tevens bezig met een PhD traject naar muziektherapie in combinatie met logopedie bij patiënten met afasie (vaak na een beroerte), dus ze wij hebben een connectie. Ze is ongeveer even oud en woont ook alleen, dus ik voorzie iemand om uitjes mee te plannen. Vanochtend liet ze me kennismaken met Bubble Tea, een enorme hype in overgewaaid uit Azië waar ze vandaan komt. Dit was een bizarre food experience, en deze variant deed denken aan slappe thee met melk en suiker ("babythee", of niet dan mam?), waarin dan zwarte chewy bubbeltjes zitten. Wel lekker, maar ik weet niet of ik er nog een keer voor terug zou gaan. De dag stond in het teken van de post-COVID studie, waarbij muziektherapie wordt ingezet om ademhalingsproblemen die lang kunnen blijven bestaan te 'behandelen'. Daarvoor gebruiken ze een sliding whistle, en dat was heel leuk om zelf mee te doen, ik heb er eentje gekregen. Voor deze studie moesten er een hoop REDCap dingen gedaan worden, dus daar kon ik gelukkig van dienst zijn. Al ben ik inmiddels extra blij met het automatische mail systeem dat MuPi heeft opgezet voor mijn eigen studies in NL, want die werken echt veel beter!
Vandaag zou de laatste dag zijn dat het hot and humid is in deze regio, het weekend belooft regen, dus ik ga mezelf wat tijd gunnen om van deze week uit te rusten!