Een enerverende week onder het genot van thee
Blog #29
Deze week was behoorlijk productief. Voor de studie naar associaties tussen instrumenten en hun betekenis, waarvoor ik 4 volgepakte lades door moet, heb ik inmiddels 3 lades gehad. Nu ik weet waar ik moet zoeken gaat het bovendien een stuk sneller. Interessante manier om de Tour of the Room te leren kennen. De rest van de projecten loopt op een rustig pitje door, ééntje bij de toetsingscommissie, en een paar waar geen kandidaten voor zijn op dit moment. Het seminar van deze week stond in het teken van muziektherapie tijdens radiotherapie en andere oncologische behandelingen (voor de insiders: dat was wel even pittig). Hoogtepunt van de week was overigens het meenemen van mijn thermoskan met Pickwick thee en daar de hele ochtend van genieten!
Op woensdag tijdens supervision bespreken we altijd alle lopende zaken, en of er nog projecten zijn waar ik aan kan bijdragen. Deze woensdag kwam er een bijzonder verzoek: of ik co-therapeut wilde zijn tijdens een sessie met een adolescent met autisme. Ik heb ja gezegd, niet goed wetende waar ik in terecht zou komen, maar gelijk nadat de sessie afgerond was, schrijf ik dit stukje van de blog omdat het zo indrukwekkend was dat ik het op papier moest zetten. Deze sessie was hectisch. Dat is het eerste woord dat bij me opkomt. Onze adolescent maakte selectief contact en stuiterde vooral de kamer rond, sloeg met een trommelstok op alle instrumenten die ze kon vinden. Maar er waren ook momenten dat je de muziek echt zag resoneren, wanneer er melodieën voorbij kwamen waar ze aan gehecht is. Ontzettend bijzonder. De manier waarop de muziektherapeut inging op de reactie van deze meid was echt subliem, iets waar je waarschijnlijk voor getraind bent als muziektherapeut, maar wat als buitenstaander een enorm observatievermogen vergt. Aanpassingen in tempo, dynamiek, toonsoort, alles om aan te sluiten bij de cliënt. Het principe van entrainment, wat we ook op de NICU inzetten, in de praktijk. De dynamiek tussen moeder en dochter voorafgaand aan de sessie en achteraf was schrijnend om te zien, en ik denk dat we op het juiste moment therapie aan bieden, of misschien gewoon 15 jaar te laat, maar in ieder geval is er nu voor hen allebei een moment om even los van elkaar te zijn en hun eigen behoeften te vervullen. De komende weken mag ik deze case blijven volgen en dat doe ik met heel veel belangstelling en enthousiasme om firsthand te zien hoe muziektherapie kan helpen.
Als afsluiter van de woensdag ben ik met een collega naar de bioscoop geweest. Nu denk je: bioscoop, dat kennen we toch ook in Nederland? Nou, niet zoals hier. Eerst natuurlijk een half uur aan enorm Amerikaanse reclame, met woorden als 'greatest', 'anniversary', 'largest', 'amazing' etcetera. Typisch Amerikaans en dan over de top. Vervolgens de trailers van de films die nog gaan komen, inclusief kijkwijzer per film (alsof je dan als ouder met je kind bij een Disney film een trailer te zien krijgt die voor 16+ is...). Daarna nog een Disney short film voorafgaand aan de echte film, zo schattig en met een typische Disney moraal over het opvoeden van je kinderen (voorleven, niet straffen...). Tot slot de echte film: Encanto, de nieuwste Disney film, over een magische familie waarin iedereen een gave heeft, behalve 1 meisje. Dat meisje voelt zich natuurlijk buitengesloten, maar blijkt vervolgens de sleutel tot het redden van de familie. Classic Disney, maar helemaal van deze tijd en met een prachtig Spaans/Mexicaans tintje. Maar het mooiste van alles: de bioscoopstoelen. Voor de insiders: weet je nog die groene stoel bij opa en oma thuis, die met knopjes waardoor alles ging bewegen? Zo'n stoel dus, en dan in de bioscoop. Echt, een dekentje, een kopje thee en je kunt er een hele middag vertoeven. Gelukkig komen er nog genoeg goede films uit de komende tijd - ik weet waar ik mezelf lekker ga opsluiten als ik even zin heb in escapen!
Laatste uitje van de week was de Hope Group Holiday Celebration, waarbij ik met mijn groepje van de kerk een paar uur in een restaurantje gezeten heb. Of eigenlijk een biergarten. Tegenover mijn huis. Met andere woorden: plakkerige rijen met tafels, een net zo plakkerige vloer, muziek die veel te hard staat en heel veel pratende mensen. Niet de ideale plek voor een goed gesprek, wel voor bier en sport kijken op een groot scherm. Nu drink ik geen bier, dus mijn plek is het niet, maar de groep vond het geloof ik wel geslaagd. Overigens was de gigantische 'For the Table' plate die we besteld hadden wel heerlijk, met jalapeno poppers, mozzarella sticks, drumsticks, een enorme pretzel en frietjes. Iets voor iedereen en uitermate geslaagd. Bovendien werd het uitje door de kerk gesponsord, dus dan is het altijd leuk om iets nieuws uit te proberen. Ook weer wat nieuwe mensen ontmoet, en dan is altijd de standaardvraag wat ik het grootste verschil vind tussen Nederland en de Verenigde Staten. Standaard antwoord: ik kom uit een dorpje met ±1000 inwoners en 1 bus, dus deze hele ervaring is een totale cultuurshock. Overigens ben ik absoluut niet gemaakt voor dit soort gelegenheden, ze doen me altijd denken aan verjaardagsfeestjes waarin je naast iemand zit die je eigenlijk net niet goed genoeg kent om een goed gesprek mee te voeren. Koetjes en kalfjes moeten dan het gesprek op gang houden, maar daar ben ik echt niet sociaal genoeg voor. Kortom: vermoeiende middag, maar weer iets gedaan wat totaal buiten m'n comfort zone ligt.
Dat was weer een weekje. De kerstdagen komen steeds dichterbij!