Blog #18
6 September is in de VS Labor Day, een soort 'Dag van de Arbeid' zoals ze dat in andere Europese landen ook kennen op 1 Mei. Op deze dag worden met name harde werkers in publieke sectoren die bijdragen aan de ontwikkeling en prestaties van de VS geëerd. Het is dus een collectieve vrije dag en vormt daarmee een van de weinige dagen die Amerikanen vrij krijgen. Het is ook het officieuze einde van de zomer, hoewel het de komende week hier nog dik boven de 20 graden wordt. Ook deze dag zelf was zonovergoten en lekker warm. Omdat het aanstaande zaterdag 20 jaar geleden is dat de aanslagen van 9-11 plaatsvonden, waaronder op het WTC in New York City, vond ik dit de uitgelezen gelegenheid om het 9-11 Memorial en Museum te bezoeken.
Het Memorial is gevestigd op de plek waar de North en South Towers gestaan hebben, daar staan twee grote soort fonteinen met op de zijkanten de namen van alle mensen die op die dag van het leven zijn beroofd. De sfeer op Memorial plaza is indrukwekkend, je voelt er een mengeling van sadness en resillience, van verdriet en ook van saamhorigheid. Hoewel ik hier al eens eerder geweest was, is het opnieuw beleven van die sfeer weer bijzonder. In het museum kun je een audiotour doen op je eigen smartphone die je leidt langs alle gebieden in het museum. Alleen al de foto 'voor' en 'na' van de skyline van Manhattan is hartverscheurend, maar wat me het meeste raakte vandaag was de expositie "In Memoriam", waar de foto's van alle ruim 2900 mensen die zijn overleden zijn geëtaleerd en waar een ongoing diavoorstelling is waarin van ieder mens de naam genoemd wordt, een korte biografie getoond wordt, foto's worden getoond en soms ook een kort opgenomen fragment van een nabestaande wordt afgespeeld. Ik denk dat ik met gemak 30 minuten in deze hal heb doorgebracht. Al die verhalen, al die onschuldige mensenlevens, al dat onrecht. Ook onderdeel van het museum zijn verschillende voorwerpen die een bijzondere betekenis hebben, waaronder de survivor stairs en the last piece of steel. Het eerste is een stuk van de trap waarlangs nog veel mensen zijn gevlucht uit de North Tower. Het tweede is het laatste stukje staal dat nog overeind stond aan het einde van het leegscheppen van Ground Zero. Een andere bijzondere expositie die er te zien was ging over de search and rescue dogs die na 9-11 hebben geholpen om overlevenden en menselijke resten uit het puin te zoeken. Een Nederlandse fotografe heeft daar een tentoonstelling van gemaakt en portretten van al die honden gemaakt. De Historical Exhibition is een permanente uitstalling van het verhaal voor-tijdens-na 9-11, waarin je langs de timeline van die dag leert over de geschiedenis. Vandaag werd ik geraakt door een aantal overleveringen van overledenen, met name iemand die zijn geliefde belde en zei: "Ik zit in de andere toren, met mij is niks aan de hand", waarna er minuten later een tweede vliegtuig in de andere toren vloog. Van vlucht 93, het enige vliegtuig dat zijn doel niet heeft geraakt, waren overleveringen van mensen die aan boord telefonisch afscheid nemen van hun geliefde. Het gaat je door merg en been. Zelfs 20 jaar na dato zijn de effecten van deze dag nog voelbaar, er is een voor 9-11 en een na 9-11, niet alleen in de manier waarop wij naar de Islam kijken, of de enorme airport security waar we tegenwoordig doorheen moeten, maar ook zijn er verschillende gezondheidseffecten waar de mensen die op Ground Zero gewerkt hebben mee te maken krijgen. Een beetje murw geslagen heb ik de dag afgesloten met een bakje Frozen Yoghurt met cakebeslag smaak, verse aardbeien en browniestukjes.
Op mijn vrije dinsdagen heeft zich al gauw een routine ontwikkeld. Eerst even bijkomen van (weer) een nacht niet optimaal slapen - ik word na al deze weken hier nog steeds zo'n 3 tot 4 keer per nacht wakker van de geluiden die niet vertrouwd zijn, de airco of de warmte, en de gedachte dat ik mogelijk door de wekker heen slaap. Dan een ochtend waarin ik mijn Nederlandse PhD werk wat kan oppakken, met vergaderingen en taken die daarbij horen. Ik ben ontzettend blij dat ik daar een aparte dag voor heb gekregen hier, en vind het heel leuk om ook vanaf grote afstand betrokken te blijven bij de projecten die in Groningen nog lopen. Er moet nog wat gebeuren voordat ik tevreden genoeg ben om mijn proefschrift in te dienen en daar heb ik de tijd voor tot en met juni van 2022. De middag bestaat steevast uit het doen van boodschappen bij de Target. Ik laat me keurig door de Lightrail vervoeren en als het even kan neem ik die ook op de terugweg (scheelt zeker 5$, je bent een Hollander of je bent het niet!). Iedere keer is het weer een verrassing welk deel van het assortiment ook daadwerkelijk in de winkel te verkrijgen is. Sta ik dan, voor het schap met ontbijtgranen te bedenken welke van de 7 Special K smaken ik zal nemen, of voor het schap met vleeswaren voor op brood te dubben of ik kip, kalkoen of biefstuk plakjes wil. Je kunt je voorstellen dat een gewoontedier als ik soms wat last heeft van dat wisselende assortiment, maar gelukkig biedt het ook de uitdaging van iets nieuws uitproberen. Na de boodschappen geef ik mezelf een paar uurtjes rust en die breng ik meestal door met het kijken van mijn favoriete Nederlandse series. Zo ben ik op dit moment fan van New Amsterdam, die de COVID-19 pandemie extreem realistisch weergeeft en daarbij aan het begin van hun nieuwe seizoen gebruik maakte van 'What a wonderful world', origineel van Louis Armstrong, wat hier onze signature song is.
De rest van de werkdagen deze week stonden in het teken van zelfstandig werken: het invoeren van data en het coördineren van studies. Soms is het wel een struggle om hier de dagen echt goed in te vullen. Ook lijkt het soms alsof sommige muziektherapeuten het niet zo fijn vinden om geobserveerd te worden. Dan ontvang ik appjes als "you are welcome to join me but we will be independent most of the day!!", met twee uitroeptekens, waardoor ik eigenlijk lees: stoor me maar niet te veel en ga lekker zelf aan de slag. Ook mijn mede Fellow heeft hier last van, maar hij is muziektherapeut en heeft dus als bijkomend voordeel dat hij klinisch ook aan de slag kan - en dan is er altijd wel een plekje te vinden om muziek te maken. Dat voordeel heb ik helaas niet, en ik heb de taken die "voor de komende maanden" waren aangemerkt inmiddels al flink in de steigers staan, of zelfs al afgerond. Op de 13e van September gaan de interns beginnen aan hun tijd bij ons, en iedereen heeft me beloofd dat het dan "echt losbarst", dus we gaan zien wat dat gaat opleveren...
Ik heb besloten om het weekend rust te nemen en te besteden aan hoognodig PhD werk. Nieuwe hoogtepunten volgen snel!