Ready, set, action!
Blog #14
Het plan was oorspronkelijk om wekelijks een update te geven, maar in deze introductieperiode laat ik het maar afhangen van het klimaat van de kleiperen... vandaag was zo'n dag die in z'n uppie al een hele pagina aan blog vult. Ik hoop dat jullie genieten van mijn avonturen, lieve volgers!
Eindelijk was het dan zover, de start van mijn research fellowship (of eigenlijk moet ik scholarship zeggen, want een fellow is een muziektherapeut, en ik kom natuurlijk als wetenschappelijk onderzoeker) bij het Louis Armstrong Center for Music and Medicine (LACMM) van Mount Sinai Hospital. Maandagochtend om 8 uur werd ik, zoals ik al eerder schreef, verwacht voor een Welcome Coffee. Natuurlijk had ik de nacht ervoor flink wakker gelegen van de zenuwen, en het was dus om 5.30 niet zo moeilijk om op te staan. Ik had besloten om op tijd te zijn, maar wel ietsje later weg te gaan dan de vorige keer, dus ik had nu 1,5 uur speling genomen in plaats van 2 uur. Opnieuw was ik veel te vroeg, dit keer zo'n drie kwartier. Na nog een tijdje met Tirza te hebben gebeld - ik had haar al een week niet gesproken! - te midden van een rijtje politie auto's op Union Square, had ik het ziekenhuis dit keer snel gevonden. Bij binnenkomst werd ik begroet door mijn mede fellow Paolo en door Joanne en John, de director en clinical director van het LACMM. Heerlijk dat er dan een kopje ijskoffie van de Starbucks voor je klaarstaat als je binnenkomt, inclusief een hele schaal biscotti. We kregen kort uitleg over de belangrijkste regels, waaronder het niet mogen dragen van spijkerbroeken, en een korte uitleg over hoe de dag in elkaar zou zitten. Ik hoor er nu helemaal bij, inclusief identificatiecard, met zo'n echte ziekenhuisfoto (if you know, you know), en ga ik voortaan door het leven als 'Hanneke Dokkum', want 'van' is hier echt iets wat niet uit te leggen valt.
De maandag is een lange dag, en begint altijd met staff meeting. Daarin worden de belangrijkste zaken besproken en kun je de knelpunten aangeven. Vandaag volgden er daarna een tweetal sollicitatiegesprekken, waar wij ook bij aanwezig mochten zijn. De afdeling heeft een aantal stafleden verloren en ze zijn bezig die posities op te vullen. Het is dus lichtelijk chaos in de tent, maar er is gelukkig alle oog voor nieuwe aanwezigen. Ik kan straks ook vanuit huis werken en het is in deze bizarre tijd ook toegestaan om dat te doen, wanneer je bijvoorbeeld een dag geen patiëntencontact hebt gepland. Ze zijn daar niet echt strikt in. Ook niet in begin- en eindtijd van de werkdag trouwens, mijn rooster geeft alleen de invulling van 'ochtend' en 'middag' weer, en daarmee mag ik zelf aan de slag. Daarna werd ik rondgeleid door het ziekenhuis van Beth Israel, op loopafstand van de Union Square vestiging. Ik beloof hierbij plechtig dat ik nooit meer zal klagen over de staat van Nederlandse ziekenhuizen. Het is heel erg duidelijk dat er hier grote verschillen zijn tussen arm en rijk, waarbij er suites bestaan voor rijken die wel wat lijken op de eenpersoonskamers in Scheemda, maar ook zijn er hokjes voor de armen, waar je nauwelijks je kont kunt keren. Op de muren zit een soort beige-lichtgeel achtige kleur die de boel alleen maar depressiever maakt. Ik ben benieuwd naar de andere Mount Sinai locaties waar ik de komende tijd een kijkje mag nemen.
Vervolgens was het tijd voor de lunch, die je hier zelf moet meenemen of moet halen omdat er geen kantine is. Ik heb samen met Paolo een bagel gehaald. Ik weet nog goed dat mijn eerste kennismaking met een bagel nou niet bepaald ideaal te noemen was, ik had toen geen idee dat het geen zoet broodje zou zijn en dat cream cheese niet hetzelfde is als smeerkaas... Maar vandaag was de ervaring stukken beter en heb ik genoten van de eiersalade en komkommer. Na de lunch was er wat tijd om de indrukken van de dag te verwerken. Ik weet nu al dat als ik straks een beetje ingeburgerd ben, en ik de kans krijg, ik dan in een parkje ga zitten in zulke verloren uurtjes als het enigszins aangenaam is qua weer. Er lopen zoveel verschillende mensen rond, dat ik eerlijk waar mijn ogen uitkijk. Ik betwijfel of ik daar na een jaar aan gewend ben.
Als afsluiter van de dag was er het Stroke Choir, dat klinkt een stuk mooier dan het is. Eigenlijk is het onderdeel van een wetenschappelijke studie, die kijkt naar revalidatie na een beroerte, specifiek de effecten op spraak-taal en kwaliteit van leven. Iedere maandag is er dan een uurtje waarin de helft van de groep meedoet aan de sessie, die bestaat uit het zingen van liederen. Het is traditie dat iedereen die voor het eerst een sessie bijwoont, zijn of haar favoriete lied aandraagt. Je kunt je voorstellen dat ik daar on the spot even geen flauw idee had wat voor lied ik aan moest dragen. In een split second ging er van alles door mijn hoofd. Kennen ze Chris de Burgh hier? En welke van zijn meesterlijke liederen moet ik dan aandragen? Is een popsong van tegenwoordig wel eerlijk tegenover de (oudere) patiënten van dit koor? Nee, dat leek me allemaal geen goed idee. Dus koos ik voor een golden oldie: Yesterday van de Beatles. De rest van de participanten kenden dit ook en dus kon er heerlijk meegezongen worden. Mijn Amerikaanse classics zijn overigens wel wat roestig, dus als je nog tips hebt voor liederen die echt in mijn repertoire thuishoren, laat het vooral weten!
De komende twee weken mag ik iedere dag een ander deel van de muziektherapie die ze hier geven meekijken, van Oncologie tot Alzheimer en van NICU tot Palliatieve Geneeskunde. Ook zijn er uitstapjes naar long-COVID patiënten en de onderzoeksfacetten. In de twee weken die daarop volgen zoom ik meer in op wat ik hier ga doen, namelijk meewerken op de NICU en het wetenschappelijk onderzoek daar, en daarnaast ben ik het komend jaar verantwoordelijk voor het organiseren van de Visiting Artists Series, waarbij talentvolle muzikanten uit New York in onze ziekenhuizen een optreden komen geven voor patiënten of personeel. Na die maand van introductie gaan ook de interns beginnen met hun semester hier, en zullen wij als fellows ook met hen samenwerken. Ik ben ervan overtuigd dat ik het komende jaar extreem veel ga leren over muziek als medicijn in de volle breedte van de geneeskunde en ik hoop dat we daar in Nederland ook zo professioneel mee aan de slag kunnen!