Home Sweet Home?
Blog #4
De volgende hobbel om te nemen: het vinden van een plekje om te wonen tijdens mijn fellowshipjaar in de VS. Ik meldde me aan op allerlei Facebook groepen voor woningen in New York City, en schrok me een hoedje van de prijzen die daar gevraagd werden voor een slaapkamer in een gedeeld appartement. Een studiootje voor mezelf leek daar al helemaal geen optie. Dat laatste is wel wat ik graag zou willen, gezien ik vanuit mijn tijd op kamers in Groningen weet dat ik graag een eigen keuken en eigen badkamer heb (ja, ik heb denk ik de schoonmaakgenen van Moeders meegekregen...). De zoektocht zette zich dus voort en ik keek ook naar gebieden wat verder van Manhattan af, bijvoorbeeld Long Island City helemaal aan de rechterkant of Jersey City helemaal aan de linkerkant. De prijzen daar zijn iets schappelijker en dat maakt dat er meer mogelijkheden zijn.
Op Facebook kwam ik vervolgens een ontzettend veelbelovende advertentie tegen van een studiootje (of zeg maar gerust studio) in Jersey City. Op 5 minuutjes lopen van het PATH (vervoersmiddel om je naar New York te brengen, red.) station, in de buurt van allerlei voorzieningen en gemeubileerd. Dat laatste was een grote wens, gezien ik maar een jaar kan blijven. Natuurlijk heb ik onmiddellijk contact gezocht met de huiseigenaresse, die gelukkig ook reageerde. Hoewel ik wat huiverig (lees: extreem nerveus) was voor het zoeken van een plekje via Facebook, leek alles goed uit te pakken. We hebben elkaar kort gesproken via een video-call en ik kreeg een tour door het appartement. Alles erop en eraan, inclusief wasmachine en wasdroger, een badkamer met bad-douche combinatie en verschillende inbouwkasten. Tijdens de videotour leek het appartement wel een enorme rommel, maar het is nu natuurlijk nog bewoond. De huidige bewoner kon me precies vertellen wat er wel en wat er niet zou blijven staan, beantwoordde vriendelijk al mijn vragen over de buurt (want hoe doe je boodschappen als de grocery store ongeveer een half uur bij je vandaan is, juist Uber!), de staat van het appartement en het contact met de eigenaresse. Hoewel ik nog steeds bang was dat deze hele onderneming een enorme scam zou blijken te zijn, zweefde ik geloof ik 20 centimeter boven de grond: zoals je je kunt voorstellen was de stress eerder toe- dan afgenomen, want nu wilde ik dit appartement ook wel echt graag hebben. Juist, I got my hopes up...
Ongeveer een weekje later was daar dan het verlossende woord: ik mag het appartement huren voor het jaar dat ik in de VS aan de slag ga! Hoewel ik nog steeds niet helemaal gerust ben, want hoe is de buurt precies en gaat het me daar allemaal wel lukken in m'n eentje, ben ik wel blij dat ik dit plekje heb gevonden. Natuurlijk volgden er daarna uren vol Google Maps, waarin ik keek wat er allemaal op loopafstand zat, hoe lang het duurt om naar de Waterfront te lopen voor the views, of ik bij een Ferry in de buurt zit, hoe lang het duurt om van het vliegveld in het appartement te zijn, waar de kerk zou zitten (wat overigens ingewikkelder is dan je denkt, want net als in NL zijn er ongelofelijk veel kerken en stromingen, wordt dus een volgend projectje...), waar de supermarkt zou zitten (en dan niet zo eentje die alleen maar Oosterse producten verkoopt), en ga zo maar door. Er moest ook uitgevogeld of The Cheesecake Factory zou thuisbezorgen, wat het dus doet!
Het wordt steeds echter... visum binnen, huisje geregeld, nu de reisplannen nog en dan zijn we Ready For Takeoff!