Tripje Amsterdam...
Blog #3
Het proces om een visum voor de Verenigde Staten in de wacht te slepen, in coronatijd. Deel 2. Zou het dan toch lukken?
Dacht ik alles in kannen en kruiken te hebben, alle formulieren in huis, alles startklaar om naar het Amsterdamse consulaat te gaan voor een visa interview, bleek daar de capaciteit ernstig gereduceerd vanwege de covid-19 crisis. Eerstvolgende beschikbare datum: 2 september. Bummer, want dan zou ik eigenlijk al in de VS moeten zijn gestart met mijn fellowship. Een uitzonderingspositie, die ik volgende regeltjes zou kunnen krijgen, bleek toch geen optie. In vriendelijk verpakte Amerikaanse bewoordingen werd me te kennen gegeven dan maar iedere dag de pagina waarop de afspraak gemaakt kan worden in de gaten te houden en te hopen op het beschikbaar komen van een eerder moment. Ken je dat ongeduldige gevoel, waarbij je alsmaar F5 of refresh indrukt omdat je ergens op moet wachten en het lukt dan niet? Juist, dat, en dan zeker een week lang. Totdat er plotseling op een prachtige ochtend waarop ik letterlijk uit bed gerold was om even te kijken of er misschien iets vrij was - de hoop al in de ijskast gezet - jawel, een opening vrij was! Onmiddellijk ingeboekt en daarna geloof ik stuiterend het huis door, blij als een kind op kerstochtend dat deze eerste hobbel genomen was.
De avond van de 15e had ik alle documenten bij elkaar gezocht, de hele map vol. Natuurlijk weer even een mooi voorkantje ontworpen (dankjewel Tirza!) om in de map te stoppen. Detail: in de VS gebruiken ze een ander formaat papier dan wij, dus de keurig opgestuurde documenten die ik mee moet nemen passen niet in de map... Bummer twee, maar alles zat er in en ik was klaar voor het interview. An passant ook nog even de tweede covid-19 vaccinatie meegep(r)ikt, gelukkig nauwelijks last van.
And there we go, 16 juni! Eindelijk maar toch een tripje naar Amsterdam om het consulaat van de VS te bezoeken. Je moet er wat voor over hebben, dus de wekker ging om 03:45 zodat ik fris gedoucht en met chauffeur (dankjewel Pap!) in de auto onderweg naar Amsterdam kon. Parkeren aan het museumplein, waar het consulaat zit, is niet aan ons Groningers besteed, dus zijn we naar Schiphol gereden en van daar met de trein naar Amsterdam-Zuid gegaan, alwaar het plan was om een tram te pakken die op het museumplein zou stoppen. Gelukkig waren we op tijd vertrokken, want de tram besloot om er de brui aan te geven. Toch maar met twee verschillende bussen gegaan, zodat we op tijd bij het consulaat aankwamen. Nog een tijdje voor de deur staan dralen omdat we nu wel erg vroeg waren, maar toen ik eenmaal de moed bijeen geraapt had, ben ik maar in de rij gaan staan om naar binnen te kunnen.
Naar binnen op Amerikaans grondgebied is dus niet zo makkelijk als het klinkt, er volgt eerst een heuse screening van je tas en je moet door een metaaldetectiepoortje. Daarna mocht mijn tas niet mee naar het eigenlijke interview, maar moest die achterblijven. Gelukkig had ik alle documenten in een speciale map gestopt, die handzaam was - want de wachtkamer zat vol mensen met stapels papieren die ieder moment door de lucht zouden kunnen vliegen. Eenmaal binnen kwam ik in fantastisch aangeklede ruimte - waar je jammer genoeg geen foto's mocht maken - met delfsblauwe details en een uitstraling alsof je de wachtloketten van vroeger voor het kopen van een treinkaartje voor je ziet. Eerst werd ik gevraagd om mijn documentatie af te geven, inclusief paspoort, en vingerafdrukken in te leveren (gelukkig zonder inkt, dat scheelt weer vlekken in deze enorme hitte). Daarna mocht ik even plaatsnemen, zo kon ik mooi het kunstje afkijken bij mijn voorgangers. Van de 4 mensen voor me waren er 3 dokters die voor klinisch werk of onderzoek naar de VS gingen - hoezo populair...
Het interview zelf was heel erg relaxed. Ik verbaas me er iedere keer weer over dat Amerikanen zo vriendelijk zijn. Hoewel ik van te voren had gelezen dat er wel eens onvriendelijk gedaan kan worden, heb ik daar niks van gemerkt. Er werd gevraagd wat ik precies ging doen, hoe dat paste in mijn NLse plan en hoe ik mezelf dacht te onderhouden aldaar. Die vragen had ik natuurlijk voor de sponsororganisatie al allemaal beantwoord. Tot slot vroeg de vriendelijke dame me naar mijn reisplannen. Gezien de huidige travel-ban heb ik de plannen nog niet gemaakt. Toen ik dat zei, ging ze onmiddellijk meedenken en besloot dat ik wel in aanmerking kom om als national interest exception de VS binnen te gaan - zo is het zijn van een academic toch ergens goed voor! Mijn visum werd goedgekeurd (hooray!) en ik kon het consulaat weer verlaten!
Nadien hebben we heerlijk door het zonnetje van het museumplein naar het centraal station van Amsterdam gewandeld en genoten van een klein beetje vrije tijd. Met de trein van centraal terug naar Schiphol en vandaar weer naar Midwolda. Je moet wel een reis van 5 uur overhebben voor een interview van ongeveer 10 minuten, maar hey, dan heb je ook wat! Tijd voor reisplannen!
