Blog #17
Wat vliegt de tijd! Alweer een week voorbij. Stay tuned voor mijn avonturen in het ziekenhuis en voor mijn weekenduitje - waarna je de titel van deze blog ook begrijpt!
Het laatste ziekenhuis waar ik ga werken was deze week nog aan de beurt als introductieplek. Wat weer een wereld van verschil ten opzichte van de andere ziekenhuizen. Dit e-nor-me complex zit aan de oostkant van Central Park - de bordjes naar het Guggenheim en Metropolitan Museum of Art zijn in zicht - en is zo groot dat je door de hoofdingang de NICU niet kunt bereiken. Dat levert vervolgens op dat je via een borstkankercentrum een lift naar de 3e verdieping moet nemen en vervolgens meteen voor de buitendeur van de NICU staat. Achter die deur is een enorm drukke unit, met 60 bedden, waar het geluidsklimaat 180 graden anders is dan op de andere NICU waar ik geweest was. Hier hebben we een kast, letterlijk een kast, waar we onze spullen in kunnen leggen, er is geen eigen kantoor of bureau. De muziektherapeut opereert hier volledig zelfstandig, zonder overleg met verpleegkundigen worden er sessies aangeboden. Nu is de 'level' van NICU hier soms wel wat anders, vandaag waren we bij een 35 weker die hier op dezelfde NICU ligt als een 23 weker (ja, echt, een 23 weker). Ik mocht twee sessies bijwonen en leer steeds meer van de ins- en outs van de muzikale kant van de muziektherapie en ook van datgene wat er belangrijk is om te noteren voor een ander, zowel muzikaal gezien als medisch gezien. Daar is voor ons Nederlanders nog wel wat te leren. Aan het eind van de dag was er weer stroke choir waar ik vandaag ineens de stretching exercises moest leiden. Dokters moeten wel vaker voor een groep spreken of een vergadering voorzitten, dus dat is niet zozeer het probleem, maar een ontspannende gymnastiek sessie leiden, dat was voor het eerst. Zo zie je, in iedere dag zit een stukje uitdaging. Ook had ik vandaag voor het eerst een beetje het gevoel dat ik begrijp wat de Fellow hier doet. Ik mag meewerken aan een paar mooie projecten en heb er zin in om daarmee aan de slag te gaan en ze hier te laten zien welk werktempo er in dit kleine meisje verborgen ligt... Om dat te vieren heb ik mezelf getrakteerd op een Iced Vanille Latte, mijn nieuwe favoriete koffie.
Ook de rest van de week had ik echt het gevoel alsof ik werktechnisch gezien een beetje gesetteld ben. Er komen allerlei verzoeken en taken die ik als onderzoeker kan uitvoeren op mijn pad, zoals het meeschrijven aan een artikel, het invoeren van data, het ontcijferen van notities van artsen en het doen van intake sessies en informed consent gesprekken. Door dit hele avontuur heb ik hernieuwd respect gekregen voor de research verpleegkundigen die onze afdeling in Groningen heeft. Natuurlijk wist ik allang dat zij echt essentieel zijn voor het goed lopen van een studie, maar nu ik zelf die rol heb naast allerlei andere werkzaamheden, voel ik ook de verantwoordelijkheid die daarbij komt kijken. Ondanks dat het niet mijn eigen studies zijn, wil ik toch graag dat het kwalitatief zo goed gaat en we kunnen laten zien hoe krachtig muziek is op allerlei vlakken. In deze rol voel ik me wel thuis, al blijft het soms gek dat ze mij hier muziektechnische beslissingen laten nemen, waar ik voor mijn gevoel echt totaal geen verstand van heb en puur afga op persoonlijke smaak.
Een van de mooiste mijlpalen van deze week was mijn allereerste intake of ook wel enrollment van een patiënt in de Stroke Study. Een bizarre ervaring om een studie uit te leggen in het Engels, aan mensen die eigenlijk denken dat ze zich opgeven voor het koor, terwijl dat is opgezet als onderdeel van wetenschappelijk onderzoek. En dan in een taal die niet je moedertaal is en waarin de nuance en de gevoelsreflecties die je in het Nederlands zo natuurlijk aanbrengt soms wat verloren gaan. That must be difficult of What a long journey you have been through was het beste dat ik kon ophoesten. Het schrijnende verhaal van deze patiënte die na een beroerte een flinke afasie heeft overgehouden, ging me absoluut meer aan het hart dan die frases beschrijven. Het afnemen van verschillende vragenlijsten via Zoom is bovendien ook bijzonder om te doen, zeker bij een patiënte die je eigenlijk net niet begrijpt, ook al probeer je alle vragen te splitsen in ja/nee opties, en die zichzelf niet kan uitdrukken in woorden. Ook was er weer een korte gitaarles, ik moet van Paolo aan de slag met 4 akkoorden, waarmee ik al een aardig liedje zou moeten kunnen spelen. Gelukkig staan er overal gitaren om op te oefenen, en niemand vindt het gek dat er geoefende muziek klinkt, dus ik ga daar maar mee aan de slag als ik even een break nodig heb van het computer scherm!
Het was ook de week van orkaan Ida die om zich heen greep in New Orleans, maar ook in NYC en New Jersey aan land kwam. Wellicht hebben jullie in Nederland de beelden gezien van overspoelde metrostations, waterafvoersystemen die al dat water niet aankonden, auto's die over de weg dreven en tornado's die alles omver wierpen. In Jersey City heb ik (zoals het een goede Hanneke betaamt) keurig door de hele storm heen geslapen. Ik heb er helemaal niks van gemerkt, terwijl het ook hier absoluut niet rustig is geweest. Ook mijn PATH trein had het moeilijk en heeft een tijdje helemaal niet gereden. Nu zul je denken: nou en? Maar hier gaan de treinen 24 uur per dag, 7 dagen per week - miljoenenstad and all. Het niet rijden van treinen is dus iets uitzonderlijks, dat nauwelijks voorkomt. De ochtend na Ida was in Jersey City alles weer netjes opgedroogd en scheen de zon volop. De storm heeft de broeierige hitte hier wel wat doen afnemen, wat voor een Nederlandse die fan is van de lente wel fijn is. Met een beetje wind en 23-25 graden ben ik heel happy in mijn rokjes en t-shirts, maar zie je New Yorkers met lange broeken en hoodies. Ik ben benieuwd wat de New Yorkers aantrekken als het hier -20 graden vriest! Waar ik me ook over blijf verbazen is de hoeveelheid dakloze mensen die je tegenkomt op straat en in de metro. Blijft bizar om te zien dat er zoveel mensen zijn die op straat leven. Ik voel medelijden, maar soms toch ook wel wat angst, omdat het vaak mensen zijn die op je af komen om je om geld te vragen. Zeker in deze tijd van social distancing voelt dat ongemakkelijk.
Mijn weekenduitje was een heerlijke wandeling op grote hoogte en on track (letterlijk). Ik heb de High Line gelopen van Gansevoort St naar 34th Hudson Yards. Wat een geweldige ervaring, absolutely gorgeous, echt waar. De High Line is een stuk van ongeveer 2,3 km. Vroeger liep hier een bovengrondse metrolijn die naar het Meatpacking District vlees vervoerde. Tegenwoordig is er op de plek van de oude spoorlijn een prachtig park aangelegd. Je loopt letterlijk boven de straten van New York en hebt er prachtige views, richting de Hudson en richting de stad. Daarnaast loop je langs Chelsea Market, waar de National Biscuit Company gehuisvest was en waar de Oreo koekjes bedacht zijn. Het was aardig druk (ook al moet je in het weekend van te voren gratis reserveren om de Trail op te mogen), dus ik heb op de High Line Trail zelf niet op een bankje gezeten, maar er is genoeg gelegenheid om dat wel te doen. Toen ik bij Hudson Yards aangekomen was heb ik mezelf getrakteerd op een wafel van 'Wafel and Dinges', met - hoe kan het ook anders - s'mores smaak! Op de terugweg naar het treinstation op 33rd/6Ave heb ik een stuk van 33rd street gewandeld, waar je echt een prachtig uitzicht hebt op het Empire State Building en langs Penn Station (wat dus echt een e-n-o-r-m gebouw is, het beslaat meerdere blocks en is een van de belangrijkste knooppunten in NYC, waar de Amtrack, Long Island Rail, NJ PATH en NYC Subway samenkomen) en Madison Square Garden komt. Als een echte local werd ik deze dag wel twee keer aangesproken om de weg te vragen - zou ik een beetje ingeburgerd zijn?
Nu de introductieperiode er een beetje op zit, zullen de doordeweekse dagen waarschijnlijk steeds meer op elkaar gaan lijken en zal ik rustig verder werken aan mijn projecten - dat levert denk ik niet zulke spannende blogs op. Ik ben echter wel van plan om mijn NYC bucketlist verder af te werken in de weekenden en op de dinsdagen als het een beetje meezit, dus, lieve volgers, daar zal ik jullie zeker van op de hoogte blijven houden!