Blog #2
Het proces om een visum voor de Verenigde Staten in de wacht te slepen, in coronatijd. Deel 1. Heb je even?
Na het verlossende mailtje dat ik in New York bij de Muziektherapie groep van harte welkom ben (hooray), begon het gepuzzel en geregel. Hoewel ik normaal gesproken heel vrolijk word van dit soort klusjes, levert het in dit geval wel een klein beetje stress op. Omdat ik niet naar een University in de VS ga, maar bij een "particuliere" groep in een ziekenhuis wil meedraaien, heb ik een sponsor-organisatie nodig. De Muziektherapie groep had gelukkig al eens met zo'n organisatie samengewerkt, dus ik had al snel een goede te pakken. Maar dan begint het pas. Alles willen ze van je weten, en dan bedoel ik ook echt alles. Je paspoortgegevens, je bankgegevens, je CV, referenties over of je wel écht zoveel ervaring hebt als je ze voorhoudt (groot dankjewel aan de Profs), een financial guarantor (nog groter dankjewel aan Pap) en natuurlijk een uitgebreide motivatiebrief waarin je niet uitlegt wát je gaat doen, maar wáárom je daarvoor de VS hebt uitgekozen - waarop het antwoord natuurlijk is Cheesecake Factory!
Als klap op de vuurpijl volgt er dan ook nog een checkgesprek, via Skype chat, met de sponsor-organisatie. Na al ongeveer 10 mails verstuurd te hebben met alle gegevens die je je kunt voorstellen en herhaaldelijke bevestiging dat ik echt kom om onderzoek te doen en niet om te dokteren, is een checkgesprek toch ook nog een vereiste. Met exact dezelfde vragen. Nog een keer. En mocht je nu denken "Skype is toch om mee te videobellen?", dan is het antwoord: dat dacht ik ook altijd, maar zoals bleek is het ook zeer gebruiksvriendelijk als een soort New-Age MSN (buzzers en smylies uitgezonderd).
En dan komt nog het grootste heikele punt, ook weer zo Amerikaans als maar zijn kan: de zorgverzekering. Want stel je voor dat je op de spoedeisende hulp belandt of je onverhoopt door een medisch noodgeval terug moet naar NL, dat kost je in de VS al gauw honderdduizenden dollars. Dat wil zo'n organisatie natuurlijk ook niet op z'n bordje zien belanden. Keurig wordt er gevraagd om een verklaring waarin de waarde van je leven en je dood in dollartekens opgetekend staan. Ziet er best gek uit, zo zwart op wit...
Nadat alle verzekeringsinfo gefixt is (met helaas een hoop tegenwerking van mijn NLse verzekeringsmaatschappij), volgt nog een Webcam orientation met mijn programma sponsor Megan. Een heel vriendelijk gesprek, waarin natuurlijk nogmaals alles doorgenomen moest worden en alle informatie die ik al eens had aangeleverd keurig nogmaals gecheckt werd. Hierna werd alles toch wel echt! Ik kreeg en uitgebreide handleiding met alle ins en outs van het Exchange program, en was het tijd voor inschrijven in het SEVIS systeem (Amerikaans systeem waarin alle studenten geregistreerd staan, red.), waardoor ik alle benodigde informatie inmiddels verzameld heb om een afspraak te maken op het consulaat in Amsterdam voor een visa interview!
Stapje voor stapje, is een credo wat hier thuis regelmatig klinkt en wat ik mezelf in dit verband ook maar weer probeer voor te houden. Stapje voor stapje dokter worden. Stapje voor stapje promoveren. En dan nu: stapje voor stapje richting een avontuur. Gelukkig leveren al die stapjes samen een thousand miles avontuur op! Op naar dat visa interview ergens de komende tijd...