Mooi roze is niet lelijk

Published: Monday, 18 October 2021

Blog #23

Weer een beschrijving van een mooie week, vol met leermomenten zowel binnen als buiten het ziekenhuis. De week waarin het voor het laatst warm (lees: 27 graden) was. De zon is gebleven, maar de temperatuur gedaald, zodat ik lekker mijn zomerjas/fleece vest aan kon. Voor een Nederlandse die van de lente houdt het perfecte weer. In het ziekenhuis mooie leermomenten om mee naar Nederland te nemen. Buiten het ziekenhuis mooie leermomenten voor persoonlijke groei èn een foodie bucketlist dingetje (scroll naar het eind om de titel van deze blog te begrijpen)! 

De maandag begon met Grand Rounds. Dit is een concept waarbij een uur lang de tijd is ingeruimd om met de hele afdeling (en bezoekers van buitenaf) stil te staan bij een bepaald onderwerp. Het concept van Rounds komt natuurlijk uit het ziekenhuis en brengt het team samen, dus ik vind het een goed concept. Iedere maand is er een van de stafleden die een presentatie geeft. Deze eerste sessie was volledig gewijd aan 'Environmental Music Therapy'. Deze presentatie begon bij de beginselen van dit principe, dat is ontwikkeld in het LACMM waar ik nu te gast ben. Bijzonder was de demonstratie van muziek en wat dat met je doet. Er waren verschillende muziekstukken die werden afgespeeld, we moesten onze ogen sluiten en dan het beeld dat in je opkomt omschrijven. Verschillende muzikale karakteristieken zorgen voor verschillende beelden in je hoofd. Met deze beelden kun je vervolgens werken. In een medische setting is geluid alom aanwezig, met als prominent voorbeeld piepende monitoren en alarmen die afgaan. EMT kan worden ingezet niet om deze geluiden te laten verdwijnen, maar om bewust het beeld dat je hebt bij de omgeving waar je bent te veranderen door de muziek die er klinkt. Er was een live demonstratie van hoe dat eruit zou kunnen zien, waar muzikale vaardigheden getoond werden waar de hele wereld jaloers op is. EMT is een van de hoekstenen van het programma hier en alle stagiaires worden getraind om dit in te zetten. De stafleden op de verschillende afdelingen vinden het een waardevolle toevoeging aan de afdeling en de sfeer. Er is nog weinig literatuur over deze vorm van muziektherapie, maar wat ik gelezen heb komt uit het LACMM en is goed omschreven. Ook in de NICU trainingen die gegeven worden zit deze vorm van muziektherapie verpakt. Ik denk dat het een vorm van muziektherapie is die we in Nederland goed kunnen gebruiken en waar we echt nog in kunnen groeien. 

Verderop in de week mocht ik mee naar een bijeenkomst van de multidisciplinaire commissie van de NICU die stilstaat bij overlijden van baby's en de effecten daarvan op zowel families als de staf. In de commissie waren een arts, verpleegkundige, maatschappelijk werker, muziektherapeut en geestelijk verzorger vertegenwoordigd. Ik denk dat dat een mooie balans vormt van alle resources die nodig kunnen zijn voor het verwerken van dit soort situaties. De neonatoloog die voorzitter is van de commissie is toevallig de persoon waar ik mee samenwerk voor één van de wetenschappelijke studies, zij is nu al mijn grote voorbeeld. De aandacht die zij heeft voor multidisciplinair samenwerken op de NICU is echt bewonderenswaardig. Zij gaf een presentatie over de manier waarop we om kunnen gaan met ouders tijdens levensbedreigende situaties en welk taalgebruik daar op zijn plek is. Niet "we kunnen iets meer voor uw baby doen", maar "hoe kunnen we dit moeilijke moment naar uw wens vormgeven". Niet "uw baby is overleden", maar "het hartje van uw baby klopt niet meer". Hoewel je kunt twisten over de manier waarop dit soort dingen gebracht worden (moet je niet juist heel duidelijk zijn zodat ouders weten waar ze aan toe zijn?), is de Amerikaanse cultuur zo ingericht dat je niet al te direct bent naar ouders of patiënten. Bijzonder om te zien hoe dit opgepakt wordt. Nog mooier om te zien dat er verschillende activiteiten voor staf wordt georganiseerd ("wellness days") waarin ook de muziektherapeut een belangrijke rol speelt. Overigens worden muziektherapeuten ook geroepen bij detubatie en overlijden om de ruimte meer menselijk te maken, en ook zijn ze betrokken bij de jaarlijkse memorial die georganiseerd wordt voor ouders van kinderen die overleden zijn. Ik denk dat hier voor ons kikkerlandje ook nog wel wat groei mogelijk is om echt een multidisciplinair sociaal team te hebben dat complementair is aan het medische team en zo echte steun kan leveren aan ouders op de NICU, maar ook op andere IC afdelingen.

Tussendoor was er nog een HopeGroup meeting op donderdagavond, waar ik de enige was die op tijd bij het groepje aanschoof, de andere leden van het groepje verschenen veel te laat of helemaal niet. Dat was ook weer bizar, want dan ben je ineens aangewezen op de drie personen in de meeting en moet je dus wel actief meedoen. Small talk en chit-chat zijn niet mijn sterkste eigenschap, maar ik vind het wel leuk om ervaringen uit te wisselen over onderwerpen. Tijdens de groepjes wordt er stilgestaan bij de preek van de zondag ervoor en worden daar verdiepende vragen bij gesteld, vooral over de toepassing van de boodschap in ons leven. Dat is iets waar ik in Nederland wel naar op zoek ben geweest, maar in mijn directe omgeving niet echt heb gevonden, dus het is mooi dat ik daar nu de kans voor krijg. De pogingen om in het weekend in person af te spreken lopen nog niet zo soepel, maar wellicht komt daar nog verandering in in de komende maanden. 

De afsluiter van de week was een mooie zondag. De ochtend begon met een kerkdienst waarin er kinderen werden opgedragen. Heel bijzonder om dat eens in deze stijl mee te maken. Het mooiste vond ik dat de ouders een persoonlijke 'wens' mochten voorlezen. Een wens waarin ze konden uitdrukken hoe ze hun kindje van God hadden gekregen, welke hoop en dromen ze voor hun kindje hebben en hoe ze daarin de hand van God zien. Daarnaast was de dienst vol met prachtige liederen. Mijn nieuwe favoriet: "Goodness of God" van Bethel Music. Na de kerkdienst ben ik naar de City gegaan, waar mijn eerste stop er eentje was op mijn foodie bucketlist, namelijk DO. DO is een cookie dough winkel, waar je een gigantische hoeveelheid eetbaar koekjesdeeg kunt krijgen, in een hoorn(tje) of een bak(je). Ik koos voor sugar cookie dough in een birthday cone (mooi roze is niet lelijk!). Ik heb mijn creatie meegenomen naar Washington Square Park, waar ik, onder het genot van een KoffieCo podcast, een poging heb gedaan om het op te eten. Natuurlijk onbegonnen werk, gezien de portiegrootte, maar gelukkig kreeg je er een bakje bij en staat het restant nu fijn in mijn koelkast te wachten tot ik weer een plekje in mijn buik heb voor wat koekjesdeeg. Washington Square Park is een perfecte plek voor iemand die houdt van mensjes kijken; verschrikkelijk veel excentrieke types, stijlen kleding (voor de insiders: een legging is in mijn ogen toch nog steeds geen broek...), geluiden en hondjes. Ook heb ik er een vriendje gemaakt (zie de foto hieronder). Na een uurtje was mijn plan om verder te lopen naar St Patrick's Cathedral, maar toen ik opstond van mijn bankje kreeg ik helaas een hartritmestoornis en toen ik bij 33rd street was (ik begon bij 3rd) was het nog niet over, dus ben ik maar in de trein naar huis gestapt. Een volgende keer dan maar...

Na een beetje bijkomen op de bank, was het tijd voor het jaarlijkse Wonderful World Friends of Music Therapy Gala. Virtueel dit keer, zoals ik al eerder schreef. Eerlijk gezegd voor mij prima, ik had toch niet zo'n zin om me in een veel te dure jurk te wurmen en dan de hele avond ongemakkelijk te praten met mensen die je niet kent... Een uurtje naar een "webinar" op Zoom kijken bevalt me dan beter, in pyjama en met een kopje thee. Het uurtje bestond uit verschillende speeches en inkijkjes in de muziektherapie projecten die onderscheidend zijn. Mooi om het werk zo te zien, en grappig om onze eigen Freedom Song terug te horen (heb er een filmpje van gemaakt, maar die is alleen voor de insiders), maar eerlijk gezegd vond ik de rest van de avond wat underwhelming. De winnaars van de trofeeën werden geïntroduceerd en deden een bedank speech, maar heel gemaakt tegen een roze achtergrond en zonder de trofee echt uitgereikt te krijgen. De muzikale omlijstingen waren niet mijn kopje thee en de silent auction die op de achtergrond aan de gang was werd nauwelijks genoemd. Afijn, niet helemaal wat ik ervan verwacht had, maar weer een ervaring rijker. Wel goed om een avond te hebben die speciaal in het teken staat van fundraising voor het LACMM, want het hele programma staat of valt bij deze geldstroom. Bovendien geeft het wel een kijkje in het organiseren van een outreach evenement. Tijd voor een dutje en op naar een nieuwe week!