“Spring in het diepe, het ondiepe doet namelijk zeer” – Omdenken
Blog #1
Het begon als een gedachtenspinsel toen de plannen van Tirza voor een onderzoeksstage in Sydney vaste vormen begonnen aan te nemen. Het kriebelde steeds meer toen ik haar prachtige avonturen zag beleven in Australië. Maar vandaag werd het een klein beetje werkelijkheid: een research fellowship in het buitenland in het kader van mijn PhD. Ik ontmoette het muziektherapie team van het Louis Armstrong Center for Music Therapy in New York City via Zoom voor een sollicitatiegesprek. Hoewel ik door de covid-19 situatie inmiddels wel gewend ben aan het online vergaderen, is een online sollicitatiegesprek toch een vreemde gewaarwording. Gelukkig was er gelijk bonding-ground, gezien het ook in New York City op dit moment flink sneeuwt, konden we het hebben over kou en niet rijdende treinen, hoewel onze Nederlandse NS natuurlijk wel de kroon spant als het daarop aankomt. Het gehele muziektherapie team druppelde langzaam de vergadering binnen, zeker 15 personen tegenover één sollicitant: ik.
Onmiddellijk werd ik weer ondergedompeld in de vriendelijke Amerikaanse cultuur en op mijn gemak gesteld door een voorstelrondje. Alleen al het nice to meet you is als een warm bad. We zouden hier in Nederland eens wat meer van die frases moeten invoeren. Na flink aan de tand gevoeld te zijn over mijn skills – hoe is je statistiek kennis? – en de manier waarop ik alles voor elkaar denk te boxen – waar ga je je steunnetwerk vandaan halen? –, werd ik getrakteerd op de complimenten “you have it all figured out, don’t you?!” en “your English is absolutely fantastic!”.
Onverwacht werd ik een paar dagen voor dit gesprek gevraagd om een stukje muziek ten gehore te brengen. Dus besloot ik keurig een stukje van Händel voor te bereiden en mijn dwarsfluit weer eens uit de kast te halen. Tijdens het gesprek heb ik dat vervolgens gespeeld en hoewel het koud was en ik een beetje roestig speelde – de fluitconditie was behoorlijk naar -80 gedaald – waren de noten op z’n plek en heb ik wel kunnen laten horen dat er wel wat muzikaliteit in deze dokter in spe schuilt.
Als extra verrassing werd ik vervolgens voor het blok gezet en on the spot gevraagd om een stukje Twinkle Twinkle Little Star te zingen. Hoewel ik natuurlijk wist dat dit liedje in de USA gebruikt wordt als song of kin – een bekend liedje dat als slaapliedje gebruikt wordt – had ik de tekst van het liedje niet paraat… maar met Mr Google as my friend heb ik die snel even opgezocht. Zingen voor een groep van 15 muziektherapeuten, die dus zingen als professie hebben, was best wel een sprongetje in het diepe. Toen ook nog gevraagd werd om het eventjes een terts hoger te zingen, was ik blij dat één van de stafleden een gitaar bij de hand had en me even de begintoon aan kon geven. Na nog wat extra vragen – ben je in staat voor jezelf te zorgen? wat denk je te brengen en wat kun je aan ons team toevoegen? – en mijn pogingen een beter beeld van de dagelijkse gang van zaken te krijgen, werd het gesprek vrolijk afgesloten.
They’ll be in touch… Is het al tijd voor een bucket list van bezienswaardigheden en eetgelegenheden?