Klaar voor de start
Blog #13
Maandag 9 augustus: de eerste dag dat ik zelf met de PATH en metro door de Verenigde Staten heb gereisd. Wat een avontuur. Ik moest er om 13.00u zijn, dus ik had besloten om ruim de tijd te nemen om er te komen, gezien je niet te laat wilt komen. Dus ik ging om 11.00u weg - de goede rekenaar kan hier al zien dat ik daarmee veel te vroeg arriveerde op mijn bestemming... De heenreis had ik geoefend met papa en dat ging dus aardig goed, ik was er binnen 45 minuten. Heb daar dus even genoten van een ijskoffie bij de Starbucks totdat ik het ziekenhuis in ging. De bestemming was namelijk Mount Sinai Beth Israel ziekenhuis, voor een pre-placement appointment.
Zo'n afspraak is bedoeld voor een medische screening, die verplicht is voordat je het ziekenhuis in mag. Ze gaan er daarbij vanuit dat je ieder jaar een algemene gezondheidsscreening ondergaat bij je huisarts en dat je up-to-date bent met alle vaccinaties die je je kunt bedenken. Nu heb ik een lieve moeder die keurig al mijn vaccinaties bij heeft gehouden in dat prachtige groene boekje van vroeger, maar dat bleek onvoldoende. Ik moest nog een extra tentanusvaccinatie halen, er moest worden onderzocht of ik voldoende antistoffen heb tegen het varicella zoster virus (dat veroorzaakt waterpokken, die ik keurig heb gehad toen ik 4,5 jaar oud was) en of ik vrij ben van tuberculose. Dat resulteerde vervolgens in twee naaldenprikken en zes (!) buisjes bloed die afgetapt werden. Daarnaast moest dat algemene gezondheidsonderzoek nog een keer over gedaan worden, want in Nederland is dat natuurlijk niet heel erg gebruikelijk. Al kun je het nauwelijks een gezondheidsonderzoek noemen, want lengte en gewicht mocht ik gewoon zelf invullen, bloeddruk, hartslag en saturatie werden opgenomen, ik moest bewijzen niet kleurenblind te zijn, er werd vluchtig en over de kleding heen naar hart en longen geluisterd, ik moest een beetje gymnastiek laten zien en er werd kort gevraagd of ik ergens klachten had. Als ik dat op die manier zou hebben gedaan als co-assistent, zou ik onmiddellijk zijn afgefikt door mijn supervisor, maar oke, de physical was geslaagd.
Toen ik 45 minuten later weer buiten stond, was het dan tijd voor de terugweg. De metro vinden bleek een grotere uitdaging dan ik gedacht had, want je moet in New York de juiste ingang nemen, omdat je niet even binnendoor van perron kan wisselen. Voordat ik de juiste gevonden had, was ik 3 keer hetzelfde kruispunt overgestoken (ja, mijn richtingsgevoel is echt 0 komma 0). De L train richting 8 Ave gaat gelukkig vrij vaak en je bent nooit alleen in zo'n metrostation, maar ik blijf volhouden dat bovengrondse treinen me meer liggen dan ondergrondse. De overstap van de L naar de PATH richting New Jersey bleek ook ingewikkelder dan ik gedacht had. Op de heenweg moet je daar het station uit, boven de grond, en dan weer het subway station in. Op de terugweg is er zo'n shabby gangenstelsel met trappetjes en vieze tegeltjes, waar ik doorheen moest. Je komt dan nog langs andere perrons en vraagt je iedere keer af of je er nu al bent, maar dat was dan niet het geval. Ik heb het gelukkig gevonden. Stiekem is dit al een enorme overwinning en ben ik best wel een beetje trots op mezelf. Zul je denken: stel je niet zo aan, het is maar een metro, maar voor een small-town girl zoals ik, was dit de aanzet voor mooie persoonlijke overwinningen voor het komende jaar.
Na de health screening bleek dat ik nog een drugs test moest ondergaan voordat ik medical clearance heb en mijn identificatiekaart kan ophalen. Daarvoor moest ik naar een speciaal laboratorium van Quest Diagnostics, waar veel verschillende vestigingen van zijn door heel New York City. Ik vond het heel erg bijzonder dat je daarvoor niet gewoon in het ziekenhuis terecht kunt. Vooraf moest ik een afspraak maken voor het inleveren van een potje urine en die had ik gemaakt voor vrijdag de 13e. Omdat het laboratorium waar ik een afspraak gemaakt had dichtbij het World Trade Center zit, besloot ik er een dagje van te maken.
Op vrijdagochtend ben ik met de PATH naar het WTC gegaan, waar je in een enorm station terecht komt, ook wel de Oculus genoemd, eigenlijk een enorm winkelcentrum van Westfield met daarin allerlei openbaar vervoer. Dat maakte het natuurlijke extreem ingewikkeld om de juiste uitgang te vinden, ik liep dus ook verkeerd en daarmee een heel stuk om, maar gelukkig is New York dummy proof met al z'n blocks. Ik had besloten om eerst een wandeling te maken, om het één ding van mijn New York City Bucketlist af te strepen. Ik had er goede dag voor uitgekozen, want het was dik 35 graden met heerlijk en volop zon. Vanwege het heerlijke weer had ik besloten om iets buiten op te zoeken en dat werd de Brooklyn Bridge. Ik heb over de Brooklyn Bridge naar DUMBO (staat voor Down Under the Manhattan Bridge Overpass) gewandeld. Voor iemand die niet extreem veel van hoogte en ook niet van bruggen houdt, was het een mooie eerste uitdaging. Ik vond het absoluut hoog, maar heb me geen moment onveilig gevoeld. Prachtig uitzicht en echt de moeite waard. In DUMBO heb ik genoten van het kabbelende water bij Pebble Beach en het uitzicht, waarbij je ook de beroemde Carousel kunt zien, onder het genot van een Venti Kiwi Starfruit Refresher en een enorme fles water van de Starbucks. Natuurlijk heb ik iconische foto's gemaakt op de plekken waar dat niet te missen is.
Op de terugweg heb ik de metro genomen (hoera voor mij, nieuwe metrolijnen uitgeprobeerd!) en ben ik voor mijn drugs test, midden in Chinatown, gegaan. Daar heb ik een half uur gewacht tot ik eindelijk aan de beurt was. Vervolgens was het een uitdaging om in het Engels uit te leggen waarom 'Nienke Hannah' niet de naam is die ze bij Mount Sinai van me kennen, maar dat wel de naam is die in mijn paspoort staat. Toen dat eenmaal gelukt was, kon ik op een toilet in een potje plassen. Heel bijzonder, dat je de wc-deur niet op slot mag doen, niet mag doortrekken en ook je handen niet mag wassen totdat je je potje hebt ingeleverd. Bizarre ervaring dat dit verplicht is voordat je ergens aan het werk mag, maar wel heerlijk Amerikaans.
Op de terugweg heb ik nog een prachtig rondje gemaakt door New York en daar City Hall en een enorme rechtbank gezien. Het blijft een hele bijzondere ervaring dat je omhoog kijkt en dat alles zo enorm groot is. Deze eerste ervaring van een dagje alleen op pad is me heel goed bevallen en ik heb enorm veel zin om de rest van mijn Bucketlist af te werken in het komende jaar.
Aanstaande maandag begint mijn Fellowship dan echt, met een 'Welcome Coffee' om 8 uur 's ochtends. Ik ben klaar voor de start!