Blog #20
Ik heb gewoon al 20 van dit soort verhalen geschreven. De één wat vrolijker dan de ander, maar ik wilde dit moment even aangrijpen om stil te staan bij het enorme avontuur waar ik in beland ben. Hoewel het toch ook al weer heel normaal voelt om aan de andere kant van de wereld te wonen, in een miljoenenstad, is er toch iedere dag nog iets om me over te verbazen. Bovendien kwam er deze week nog meer goed nieuws, te belangrijk om deze blog niet mee te beginnen: de Biden Administration heeft eindelijk maar toch de Travel Ban gelift! Vanaf November zijn Europeanen die volledig gevaccineerd zijn en met een negatieve pre-flight PCR test weer welkom in de VS! Overal in Nederland natuurlijk onrust en grootste plannen, want wie wil er nu niet een paar dagen in de meest bruisende stad van de wereld, The City that Never Sleeps, (met mij) doorbrengen! Hieronder een verslag van de week, en scroll naar het einde van de blog voor m'n weekend-uitje!
Mijn week was ook best enerverend. De maandagochtend begon met een vrolijke gebeurtenis. Ieder jaar is er het 'Wonderful World - Friends of Music Therapy' Gala ten bate van het Louis Armstrong Center for Music and Medicine, het centrum voor muziektherapie hier. Wanneer je dat sponsort, staat daar soms iets tegenover, speciaal in het geval dat je een exorbitant bedrag overmaakt. Als je $25.000 dollar doneert, is de afspraak dit jaar dat je van ons een speciaal geschreven Freedom Song krijgt (iemand nog wat geld over?). Deze maandag hebben we onze versie van 'Freedom is Coming' opgenomen, zowel in het Atrium in het ziekenhuis als ook buiten in Union Square Park. Vooraf had ik besloten dat ik de alt partij zou meezingen, die was ietsje gemakkelijker en dus leek me dat fijn tussen al die geweldige muzikanten hier. Puntje bij paaltje moest ik toch de sopraan partij zingen, omdat die te weinig body had en daar natuurlijk wel de melodie te horen is. Sta je dan, met je goeie gedrag: inderdaad als zingende dokter tussen allemaal muziektherapeuten. We hadden dit vooraf niet gerepeteerd, ieder moest zijn en haar eigen partij thuis instuderen. Er was ongeveer 10 minuten tijd om aan elkaar gewend te raken, voordat de camera's gingen draaien. De voorbijgangers in het ziekenhuis waren er ook best van gecharmeerd, alle iPhones gingen de lucht in om er een filmpje van te maken. Buiten was er nog een gekkie die tijdens ons 'optreden' door de film heen ging lopen, wat de boel een beetje gênant maakte, maar ook wel weer grappig. Tijdens het Gala wordt dit als afsluiter getoond, dus ik ben reuze benieuwd hoe dat eruit ziet en hoe ik erop sta. Het Gala heeft ook een silent auction, waarbij allerlei voorwerpen, inclusief muziekinstrumenten en weekendjes in Atlantic City, geveild worden. Voorheen was dit Gala natuurlijk altijd een groot live event, maar vorig jaar was het een virtual editie en ook dit jaar is het virtual. Dat betekent dat de kaartjes gratis zijn, je hoeft je alleen maar registreren (https://www.wonderfulworldfriendsofmusictherapy.org/). Het is op zondag 17 oktober om 7pm EST, in Nederlandse tijd begint het dus om 01.00u 's nachts, wat wel inhoudt dat je er een tijdje voor wakker moet blijven, of een rustige nachtdienst aan het draaien moet zijn. Intussen is ook de foto verschenen van ons als research fellows, die ik hieronder voor de leuk zal delen.
De rest van de week heb ik hard gewerkt aan een literatuuroverzicht, waarbij ik hoop dat de manier waarop ik dat altijd doe straks hier ook gaat aanslaan. Negenendertig (ja echt!) artikelen in 1,5 week tijd lezen en samenvatten is een behoorlijke sprint. Overigens is dat geen weggegooide tijd, gezien het onderwerp geluid/lawaai/muziek op de NICU is en dat wellicht ook van pas komt bij het schrijven van de discussie van mijn proefschrift. Tussendoor ben ik ineens expert geworden op het gebied van de NICU hier, en moet ik de stagiaires de weg wijzen en ze uitleg geven over de NICU. Nu vind ik dat je dat vooral moet ervaren, voorafgegaan door een uitleg over wat je kunt verwachten. Het is dan denk ik ook goed dat de stagiaires eerst algemeen kennismaken met de afdeling hier, de sfeer, de geluiden, en daarna pas een blik gaan werpen in een couveuse, zeker als daar een 23-weker aan de ECMO ligt - wat echt een ander beeld is dan een op tijd geboren baby die roze blaakt van gezondheid. Ook ben ik voor het eerst zelf als vertegenwoordiger van het muziektherapie team naar 'rounds' geweest. Dat is een soort sociaal multidisciplinair overleg, waarin steeds de highlights per kind worden opgeschreven, waar vervolgens op kan worden teruggegrepen door de muziektherapeuten. Een bijzondere ervaring, want medisch gezien zijn die rounds best interessant en zijn er verschillende problemen voorbij gekomen waar ik als dokter graag in zou duiken - een 37 weker met mogelijke stollingsstoornissen bijvoorbeeld, - maar ik kom hier natuurlijk niet met een medisch oor. Ik probeer dus uit alle info te destilleren welke ouders veel baat zouden kunnen hebben bij de muziektherapie, bijvoorbeeld omdat ze veel last hebben van angsten of juist niet kunnen komen vanwege werk. Dat probeer ik dan op te schrijven in ons schriftje, zodat de volgende die hier klinisch mee aan de slag gaat hier weer iets aan heeft. Een andere heel bijzondere ervaring is wat ze hier 'supervision' noemen. Iedere week is dat 1 uur aan individuele begeleiding. In Groningen doen we zoiets ook, maar dan is het vol met brainstorm sessies over projecten, lopende artikelen of statistische analyses, nieuwe ideeën of samenwerkingen. Hier gaat het vooral over "hoe het met je gaat", waar ik liever niet over praat met iemand die ik net 4 weken ken, maar liever met het thuisfront bespreek, of "hoe je aankijkt tegen cultuurverschillen". Een uur lang zit je dan dus te kletsen over dat soort zaken. Voor mijn gevoel tijd die je beter kunt invullen met inhoudelijke zaken, maar dit schijnt absoluut Amerikaans te zijn.
Ik had dit weekend ook weer een weekend-uitje, hoewel het ietsje anders begon dan ik me had voorgesteld. Op vrijdagmiddag werd ik ineens een beetje verkouden, wat keelpijn en een loopneus, een echte postnasal drip, zoals ik dat eigenlijk de hele winter normaal gesproken heb. Dus naarstig op zoek naar een plekje om een COVID-19 testje af te laten nemen (joehee weer een stokje in je neus), maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. In heel Jersey City kon ik geen plek vinden die op zaterdag de hele dag open zou zijn, en waar je met (of zonder) internationale verzekering terecht kon. Ik herinnerde me dat er op Times Square een gratis internet testing busje stond, dus ik ben daar maar naartoe gegaan. Dat moet natuurlijk wel met het OV, dus probeer je daar uit alle macht je neus niet op te halen en niet te kuchen - wat een wereld zijn we eigenlijk in beland... Een rapid test en 15 minuten later: negatief. Voor de zekerheid ook een PCR laten afnemen, waar de uitslag dan nog van volgt, maar met dit eerste negatieve resultaat stond ik wel zeker genoeg in m'n schoenen om m'n weekend-uitje door te laten gaan: een bezoek aan Grand Central Station. Makkelijk te vinden, prachtig om rond te lopen en - niet onbelangrijk - een ShakeShack in de kelder waar ik enorm heb genoten van m'n bakje frietjes en milkshake. Magnifieke omgeving overigens, dat station, waarin ik me helemaal in de allereerste Gossip Girl scene waande (if you know, you know). De gewilde selfie was niet zo geslaagd, want als ik een beetje moe ben ga ik met mijn ogen scheel kijken (om en om links en rechts, echt prachtig), zelfs met bril op. Zoals je hieronder kunt zien, was ik overduidelijk meer dan een beetje moe...
