Thanksgiving week
Blog #27
De week van 22 november staat hier in de VS in het teken van Thanksgiving.
Een soort dankdag, maar dan extremer. En eigenlijk ook geen dankdag, maar een dag om een feestmaal weg te stouwen. Normaal gesproken is er voor de staf en de stagiaires ook een feestmaal op de maandag na de stafvergadering, maar door de covid pandemie is dat nog niet mogelijk. Daarom hadden wij deze week een 'zoom-giving', waarin we het favoriete recept of gerecht van een van de collega's moesten achterhalen en zeggen waar we dankbaar voor zijn in deze persoon. Om mijn persoon wat beter te leren kennen had ik de week ervoor een kopje chocomelk met haar gedronken en een uurtje gespendeerd met het praten over deze feestdag bij haar thuis, hoe zij het altijd invult en wat haar favoriete recept is. Ze vertelde over green bean casserole, een soort ovenschotel met boontjes, champignonsoep en uien op de bovenkant, die dan een tijdje de oven in gaat. Klonk heerlijk. Daarnaast vertelde ze over sweet potato tray bake, waarin ze zoete aardappels met marshmallows en kaneel overdekt en die in de oven schuift. Dat klonk nog heerlijker. Tijdens het zoom rondje kwamen er nog veel meer smakelijke gerechten voorbij, met allerlei wonderlijke combinaties, zoals worteltjes met bruine suiker, allerlei koekjes en cocktails. Omdat wij deze feestdag niet vieren, had ik mijn guilty pleasure recept gedeeld met degene die mij had getrokken: arretjescake. Ze vertelde erover en noemde ook wat dingen op waar ze dankbaar voor is, namelijk dat ik een gevoel voor humor hebt (wauw, nooit het eerste wat ik over mezelf zou zeggen), een harde werker ben en graag wil leren (kijk dat komt al meer in de buurt) en een vriendelijk en behulpzaam persoon ben (dat klinkt toch als muziek in je oren, niet?). Als kers op de taart was ze zo lief om een poging tot een arretjescake te doen die ze vandaag voor me had meegenomen, als een little taste of home. Ik ben benieuwd of hij net zo lekker smaakt als thuis!
Het seminar van deze week stond in het teken van pijn en omgaan met pijn en de rol die een muziektherapeut daarin kan spelen en was reuze interessant. Er werden een aantal studies gepresenteerd die laten zien dat muziek helpt als pijnstilling en ook dat muziek je kan sederen en in slaap kan laten vallen met een fijner gevoel. Maar ook kun je muziek gebruiken om het allemaal even te laten gaan. In de muziektherapie wereld doen ze dat bijvoorbeeld door een trommel mee te nemen en iemand daar op te laten slaan totdat de spanning eruit is, maar ook door een speciale volgorde van gitaarakkoorden te gebruiken, wat ik vandaag ervoer: eerst een aantal akkoorden in mineur, waarin je de spanning voelt en daarna een oplossend akkoord naar majeur, waar je de spanning voelt wegglijden. Magnifieke techniek die denk ik goed werkt als je een ontvankelijke patiënt voor je neus hebt. De stagiaires hier leren deze technieken omdat ze ook procedural support geven, bijvoorbeeld tijdens het prikken van bloed, infuus of lange lijn, of het geven van een vaccinatie. Mooie manier om muziek therapeutisch in te zetten, zonder dat je enkel aan bed een deuntje zit te spelen. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat zo'n deuntje ook heel veel goeds kan brengen, of het nu live of opgenomen is, denk ik dat dit soort specifieke technieken die geen kwaad kunnen in een ziekenhuissetting nog best wat meer aandacht zouden mogen krijgen.
Thanksgiving Day, altijd op een donderdag, mocht ik samen met mijn mede fellow bij de clinical director thuis komen voor het diner. Deze meneer woont diep in Brooklyn, bijna het zuidelijkste puntje van New York City. Het kostte me ongeveer 2 uur om op de plaats van bestemming te komen - van deur tot deur that is - en we waren ongeveer op tijd. Om vier uur 's middags was de champagne al gepopt en stonden de appetizers al op tafel toen wij binnenkwamen. Een klein gezelschap van de clinical director, zijn vrouw en zoon en een bevriend stel, maakte het een klein en intiem feestje. Het menu van deze avond was absoluut outrageous, zowel qua hoeveelheid als qua luxe. De avond begon dus met appetizers, bestaande uit toast met zoete aardappel, avocado puree en feta kaas, in maismeel gefrituurde oesters met saus en verschillende soorten kaasjes. Er waren zelfs verschillende soorten champagne om uit te kiezen en niet drinken was geen optie, dus heb ik maar een glaasje vrij zoete champagne genomen. De anderen, die meer van dit soort maaltijden gewend waren, waren al stevig aan de hapjes begonnen. Ik heb het maar bij een paar hapjes gehouden, want fun fact: hoewel iedereen altijd denkt dat ik een grote eter ben, is dat eigenlijk niet het geval. Na deze voorronde gingen we rond kwart over zes aan tafel, keurig gedekt met prachtig servies, een servet, wijnglazen en een popper. De popper moesten we opentrekken en daar kwam een klein cadeautje uit, bijvoorbeeld een nagelknippertje, naaisetje, schaartje of mini-plakbandje, een kaartje met een conversation starter en een vraag met antwoord, en een gouden kroon. Met de kroon op het hoofd was het tijd voor een groep-selfie, die ik helaas niet heb ontvangen om hier te posten. Daarna volgde een palet cleanser, een salade van clementines en granaatappel pitjes. Dat was heerlijk fris en smaakte me uitstekend. Daarna barstte het feest pas echt los. Flessen wijn werden opengetrokken en leeggedronken, en alle gerechten kwamen een voor een op tafel: een enorme kalkoen (en een vegetarische variant), kastanje stuffing (dat is een soort broodpudding maar dan hartig), cranberry saus, boontjes, paddenstoelen, groenten (geroosterde spruitjes, worteltjes en pastinaak), aardappelpuree, broodjes en jus. Ik heb van alles een klein beetje opgeschept, wat samen toch een aardig vol bord met eten opleverde. Smaakte prima, maar helemaal mijn smaak was het nou ook weer niet. Ik hou van tot snot gekookte groenten (bloemkool for the win), en deze geserveerde groenten hadden een bite, kalkoen kan droog zijn en cranberries hebben pitjes. Maar ik mag niet klagen, er werd uitstekend voor ons gezorgd. Na nog een tijdje tafelen werd het desert geserveerd, traditionele pies, waaronder appel, pumpkin en kokosnoot. Met een kopje (met recht een kopje, want er paste ongeveer een hele slok in) thee kon ik de maaltijd afsluiten. Na de maaltijd was het overigens de bedoeling dat je van al dat voedsel ongeveer nog twee porties mee naar huis neemt om de volgende dag op te eten - maar dat heb ik, op een stukje apple pie na, afgeslagen. Ik hoop dat ik daarmee niemand heb beledigd... Om half twaalf was ik eindelijk weer in Jersey City in mijn eigen plekje, na een ongemakkelijk ritje in de metro op de late avond en een sprintje naar huis door de regen.
Als je mij een beetje kent, weet je dat zo'n etentje me heel erg veel energie kost, zo ook vanavond. Sociaal gezien ben ik geen kei in groepjes die ik nauwelijks ken, en vandaag was geen uitzondering. Maar ik heb het wel gedaan. Voor de insiders: zelfs op deze mixed feelings dag is het me gelukt om een sociale gelegenheid te bezoeken zonder in tranen uit te barsten.
En dan om af te sluiten: nog even terug komen op die arretjescake van het begin van de week: no where near hoe het echt hoort te smaken - verkeerde koekjes, verkeerde chocola/cacao en gekristalliseerde suiker, maar het gebaar was wel heel lief. Deze week heb ik overigens wel heel erg genoten van geïmporteerde schuimpjes (wit, wit, wit!) en een zakje chocolade pepernoten, die de smaak van thuis hier brengen. Liefs voor jullie vanuit een kouder wordend NYC!
