Blog #49
Tijd voor de jaarlijkse congres schuine streep meivakantie blog. Dit keer is het grootste Noord-Amerikaanse congres in Toronto, Canada. Mijn vaste reisgezelschap en ik gaan het avontuur van een nieuw land aan. Maar voor we zover zijn wacht zoals altijd de grootste klus: vliegeren. We vlogen dit keer via Reykjavik met IcelandAir. Mocht je dat overwegen: doe het niet. Goedkoop is duurkoop. De bagage was niet inbegrepen en moest per vlucht worden afgerekend. Ook serveert deze maatschappij geen maaltijden tijdens vluchten, zelfs niet als ze transatlantisch zijn. Natuurlijk hadden we ons wel goed voorbereid en dus op de eerste vlucht een toastie ham/kaas en op de tweede vlucht een pitabroodje bacon/eiersalade meegenomen. Voor de tweede vlucht ook nog een mars als toetje en een flesje drinken (hoewel je tijdens de vlucht wel een glaasje fris aangeboden kreeg). Het entertainment systeem liet ook te wensen over, geen enkele Disneyfilm… De vluchten verliepen gelukkig smooth, met de gebruikelijke vliegtuighandjes en ademhalingsoefeningen tijdens het opstijgen, maar daarna eigenlijk geen grote bijzonderheden. Wel een unicum: ik ben voor het eerst opgestaan in een bewegend vliegtuig om de meneer die bij het raam zat naar de wc te laten gaan. Ik keek Oppenheimer en nog wat opgeslagen materiaal op de splinternieuwe tablet die voor dit doel speciaal aangeschaft is vlak voor de vorige trip, en z’n waarde al ruimschoots bewezen heeft.
Eenmaal geland in Toronto kom je een nieuw bijzonder systeem tegen. In plaats van de inmiddels bekende security in de VS, moet je hier langs een invuloefening schermpje om daar aan te geven waar je vandaan komt en wat je komt doen. Dat moest overigens ook al in IJsland bij het instappen. Afijn, als je het schermpje hebt volbracht moeten er foto’s van je gezicht gemaakt worden, waarbij de camera zo hoog gaat dat je niet echt door hebt hoe je er precies opstaat en natuurlijk levert dat de meest charmante foto’s ever op op het geprinte formuliertje. Dat formuliertje moet je meenemen en op drie verschillende plekken nog eens laten zien, en dan moet je toch ook nog door de welbekende security. Zoals ik al schreef, bijzonder systeem. Met een simkaartje van 30G voor 10 dagen verder, besloten we een Uber te nemen, omdat het al wat schemerig aan het worden was. Misschien pogen we op de terugweg de trein die rechtstreeks naar het vliegveld gaat. We sliepen in het Novotel Center hotel, waar we bij incheck vroegen om twee bedden en vervolgens een vierpersoonskamer kregen. Met een regendouche en voorzien van Rituals (karma) producten. Mij kun je niet blijer krijgen dan een goed verzorgde badkamer en een warme douche. Behalve misschien met een bed na een reisdag die te lang geduurd heeft.
De eerste dag steevast te vroeg wakker. De eerste keer om een uur of half 3 ’s nachts, daarna om half 6 ’s ochtends en toen konden we beide niet meer slapen. Deze dag hebben we besteed aan het verkennen van de stad. We begonnen met een buiten-de-deur ontbijt bij Oeb, hoogste ranking op Google en dat is volledig terecht. Super leuke tent, hippe uitstraling en echt een heerlijk ontbijtje. Veel keus op de kaart, maar wij gingen voor de classic met eieren, Canadian bacon, aardappeltjes, toast en alsof dat nog niet genoeg was ook een lekkere smoothie of sapje. Omdat we voor 9u ’s ochtends aankwamen profiteerden we bovendien van happy hour (ooit gedacht dat dat een ding is in ontbijt land?). Daarna zijn we doorgelopen naar Nathan Philips square, waar de grote Toronto letters staan om daar een mooie foto te maken. De rest van de dag hebben we gebruik gemaakt van de Hop-on Hop-off bus, die een rit van ongeveer 2h door de stad maakt. We hebben het rondje twee keer gedaan, en zijn onderweg uitgestapt om naar Casa Loma te gaan kijken, waar we een mega heuvel voor op moesten lopen. Bovenaan een klein beetje achter de poest (als je niet Gronings bent moet je misschien even Googelen om deze te begrijpen), maar prachtig kasteel met verschillende bouwstijlen door elkaar. Op de terugweg nog even de noodzakelijke en iets minder noodzakelijke maar wel lekkere boodschapjes en een doosje Krispy Kreme donuts gefixt. ’s Avonds hebben we lekker gegeten bij de Italiaan die ‘The Old Spaghetti Factory' heet en die, als je voor de deur staat, een beetje (lees: heel erg) shabby lijkt. Maar zo blijkt, don’t judge a book by its cover, use Google, want binnenin een enorm pand, super authentiek aangekleed met glas-in-lood ramen, kermis paarden en niet te vergeten een kauwgomballen apparaat. Het eten was top, ik koos voor een Tuscan Lasagne, en we kregen er een vanille-chocolade-pistache ijsje bij. De dag werd afgesloten met Yankees baseball op de laptop, want hoe vaak krijg je nou de kans om live een wedstrijd te kijken en daar niet om 3u ’s nachts voor op te hoeven staan?
Een dagje later begon het regenachtig, maar nadat we besloten hadden om op pad te gaan (natuurlijk na de Krispy Kreme) was het gelukkig droog. We zijn daarom lopend naar het Royal Ontario Museum gegaan, ongeveer 50 minuten up-hill. Lekker wandeling. Aangekomen hebben we 4,5 uur in het museum gespendeerd. Vooral de expositie over de Indigenous People (dus de originele Canadese bevolking) was indrukwekkend. Super bijzonder om te zien wat zij eigenlijk al maakten en hoe de samenleving al functioneerde voordat de Europeanen besloten er een ‘beschaving' van te maken. Een groot deel van het museum is ook gewijd aan natuur historie, onder andere met dinosaurus skeletten en een dierentuin aan opgezette dieren. Ook is er een stuk over Europese historie, opgedeeld in tijdperken zoals de Middeleeuwen, Renaissance, Barok, etc. Daar waren af en toe mooie accessoires te zien. Omdat het wel Canada blijft moet je ergens een stukje ijshockey tentoonstellen, en dat is natuurlijk ook in een museum dat totaal niks met ijshockey te maken heeft noodzakelijk. En dan: als je ook maar remotely in de buurt bent van een Cheesecake Factory moet je daar gebruik van maken, ook als dat twee Uber tripjes van dik 40 minuten betekent, maar dan ben je wel cheeseburger springrolls, een chicken parm sandwich en een cheesecakeje rijker!
Hoogtepunt van de volgende dag: een trip naar de Niagara Falls. Daarvoor werden we om 10:50u (eigenlijk 10:30u, maar traffic) opgehaald naast een zeer random gebouw. In dat gebouw hadden we nog even een witte warme chocomel gehaald van de Tim Hortons (dat is zeg maar de Canadese Starbucks) en die smaakte naar gesmolten spekkies, echt het drankje om te bestellen. Vervolgens in de bus op weg naar de Falls. We moesten onderweg een nood-toilet-pauze inlassen (voor de insiders: ja, het was weer zover; voor alle anderen: dit verhaal is alleen voor jouw oren als je in mijn huis woont) en gelukkig deed onze tourguide dat netjes. Note-to-self: als je nog eens in Canada komt, moet je vooral op zoek gaan naar een Metro langs de snelweg als je een nood-toilet-pauze nodig hebt. Daarna vervolgde de tour richting de whirlpool, het einde van de Falls, waar de tourguide ons een soort mini-college gaf over wat er gebeurt als je (per ongeluk) in de Falls terecht komt. Conclusie: het loopt niet goed met je af. Ze kunnen je bij de whirlpool niet goed uit het water halen en de stroming is zo sterk dat je mogelijk 5 uur lang onder water getrokken wordt, voordat je weer boven kunt komen… Hierna was het tijd voor de Maple Syrup tasting, waarbij we drie smaakjes mochten proeven. Golden, Amber en Dark. Waarvan de eerste mijn favoriet was, maar de laatste smaakte naar stroop uit een schenkstroopfles met gele dop. Heerlijk! Ook nog de mogelijkheid om een beetje fudge te proeven, waarvan we natuurlijk onmiddellijk een paar bakjes moesten kopen. De souvenirs werden geshopt en toen was het tijd voor het echte werk: de watervallen. We reden met de bus eerst naar de onderkant van de Falls, daar kon je ook een cruise naar de Falls maken. Dat hebben wij niet gedaan, maar wel ontzettend genoten van het natuurgeweld. Het is niet goed in woorden uit te drukken hoe mooi het uitzicht daar is. Ook aan de bovenkant van de Falls, waar we een uurtje later stonden en konden genieten van een magnifieke regenboog, was het uitzicht spectaculair. De tourguide bracht ons netjes terug in Toronto en daar ben ik vervolgens als een blok in slaap gevallen. En als ik zeg als een blok, dan bedoel ik als een blok, binnen 3 tellen was ik vertrokken.
De laatste sightseeing dag voor het echte werk begon hebben we gespendeerd op de Toronto Islands. Daar kun je een mooie wandeling maken en fijn naar de skyline kijken. We hadden ons alleen twee dingen niet helemaal gerealiseerd. 1. Er zijn ontzettend veel vliegjes die om je hoofd heen zoemen en op je gaan zitten en dus moet je die de hele tijd wegbonjouren. En 2. De Ferry terug gaat niet ieder half uur… en daar kwamen we natuurlijk pas achter nadat we al een uur in de Ferry terminal hadden gestaan om op de terugboot te wachten. Gelukkig realiseerden we het ons net op tijd en konden we nog genieten van een broodje sub en een flesje koude pepsi voordat we alsnog terug naar Toronto vaarden. Daar zijn we naar de CN tower en het Rogers center gelopen. Daar zit ook het convention center waar de komende dagen het congres plaats gaat vinden, dus konden we vast onze badge ophalen en even rondkijken. In de avond hebben we gezellig gegeten met een mede-Groninger die een tijd in de VS gewoond heeft, en dus voldoende om over bij te kletsen.
Het congres was de afsluiter van deze week. Ik mocht er zelf een poster presenteren. De dagen zaten verder vol met zeer interessante sessies. Ik koos voor een combinatie van workshops en presentaties om bij te wonen. De presentaties gingen onder andere over artificial intelligence binnen de neonatologie, het monitoren van hemodynamiek van neonaten, ouderschap, ontwikkeling van prematuur geboren kinderen en tot slot de rol van de placenta. De workshops die ik volgde gingen over het omgaan met overlijden of brengen van slecht nieuws als zorgverlener en tips ten trics voor vrouwen. Beide zeer inspirerend en ook leuk om eens wat meer interactie te hebben met mede-deelnemers. Zeker voor iemand die niet van nature goed is in netwerken en wiens sociale batterij van een paar dagen congres volledig leeg is. Als cadeautje mocht ik nog een diner bijwonen waar we ongeveer 7 gangen te eten kregen en waar netwerken centraal stond. Na het congres was het tijd om weer naar huis te vliegen en gaat het gewone leven weer aanvangen! Maar voordat we zover zijn nog even de hoogtepunten vanuit deze dagen: pauze met Tim Hortons witte warme chocolademelk (die smaakt naar gesmolten spekkies), gezellig eten met collega die nu in Toronto woont, Canadese Poutine en kaneelbroodjes.
