Blog #19
Spoiler alert: dit verhaal begint op zaterdag, toen alles nog redelijk ging en beschrijft het dieptepunt van deze week en de weg weer omhoog... Ik had gedacht niet zoveel te vertellen te hebben, maar buckle up...
Het weekend van 11 september was er in Jersey City van alles te doen omtrent de aanslagen van 20 jaar geleden, waaronder een uitgebreide musical performance 's avonds van een groep militairen. Voor de insiders: een soort Pura Vida, maar dan anders. Setting: aan de Hudson rivier, uitkijkend over de Skyline van Lower Manhattan. Ik was daar omdat ik met een collega had afgesproken om een stukje te gaan wandelen, nadat ik de volledige dag gespendeerd had aan het bouwen van ingewikkelde statistische modellen en het schrijven van brieven voor de Groningse Medisch Ethische Toetsingscommissie over de voortgang van alle lopende studies. Moe maar voldaan na een dag lekker aan de slag zijn, dus dat stukje lopen was heerlijk. Als bijvangst hebben we een prachtige zonsondergang gezien. De zondag heb ik luierend op de bank doorgebracht met het kijken van Netflix series. Op dit moment mijn favoriet: Heartland, alle 13 (!) seizoenen...
Op de maandag was het dan zover: de stagiaires begonnen aan hun tijd bij het LACMM. 13 man sterk komen hier de komende 9 maanden stage lopen. De dag stond in het teken van introductie, een seminar over diversity (eigenlijk een soort promopraatje voor het inclusief zijn van je kliniek en hoe goed Mount Sinai Hospitals daar wel niet in zijn - je bent Amerikaans of niet hey), daarna een praatje van infectiepreventie (eigenlijk een soort promopraatje voor hoe om te gaan met COVID-19 en dat je je vooral moet laten vaccineren, terwijl er toch ook nog wel wat andere infectieziekten rondgaan in een ziekenhuis - en er werd niet eens aandacht besteed aan hoe je je handen moet desinfecteren, maar vooral nadruk gelegd op het feit dat je mondkapje toch echt wel van chirurgische kwaliteit moet zijn en dat je die absoluut niet af mag zetten, ook niet als je ergens samen met collega's gaat eten...), en daarna nog een soort overview van wat er de rest van de dag op het programma stond. Dat bleek voor mij niet zo bijster veel, want wat laat je een niet muziektherapeut precies doen, eentje die bovendien niet de verantwoordelijkheid heeft om beslissingen te nemen. Tijdens een meeting over statistische analyses van een geplande studie, waar ik in betrokken word, geef ik dan keurig mijn inbreng, waar daarna niks mee gedaan wordt. Dat is op zich natuurlijk niet zo erg, ware het niet dat men hier de statisticus vraagt om de paragrafen in de protocollen te schrijven, alle data-analyses te doen en de interpretatie daarvan te geven. Al die stappen doorlopen we in Nederland zelf en met 10 publicaties op mijn naam heb ik daar toch aardig wat ervaring mee opgedaan. Daarnaast had ik een meeting gepland met Groningen en werd bijna weggebonjourd uit de ruimte waar ik die meeting deed. Alle ruimtes zijn hier gemeenschappelijk, maar blijkbaar is er toch wel een hele duidelijke verdeling in wie waar zit en waar je vooral wel en niet moet gaan werken. Iedere keer wordt er geroepen dat wij als fellows 'tussen de staff en de stagiaires in staan', maar ik ben er nog niet zo van overtuigd dat ik een goede rol kan spelen voor de stagiaires, omdat ze hier toch vooral komen om muziektherapie te leren en niet voor onderzoekswerk. Wat ik dan wel doe op een gemiddelde doordeweeksedag? Mapjes in elkaar draaien, papieren data overtypen, en telefoontjes plegen met mensen die wel in het ziekenhuis willen komen piano spelen. Een soort secretaresse dus, en dan niet zomaar één, maar een secretaresse onder strenge supervisie. Zoals je merkt voelt dat niet heel nuttig, alsof ik weer een co-assistent ben en ergens op een krukje naast een specialist zit te wachten tot het 5 uur 's avonds is, terwijl ik de afgelopen jaren nou juist zo gegroeid was in het doen van zelfstandig onderzoek en daar ook mijn hart ligt. Een mooie reminder dus van hoe ver ik al ben gekomen, maar ook een uitdaging om te proberen dat hier te laten doordringen, of de tijd uit te zitten - één van beide. Ja, lieve volgers, aangezien iedere Nederlander al slaapt als ik hier om 19:00 thuiskom na een lange nutteloze maandag, gebruik ik deze plek om al m'n gal te spuwen. Stick with me, er komt vast ook weer een positief verhaal...
Na de dinsdag in mijn sopje te zijn gaargekookt, heb ik op woensdag de stoute schoenen aangetrokken en mijn 'ongenoegen' over de gang van zaken geuit bij mijn supervisor. Spannend moment, want hoe zeg je zoiets sensitiefs in het Engels zonder dat je Amerikanen en hun extreme beleefdheid beledigt. Met no offence en it is nothing personal heb ik gezegd dat het lastigste op dit moment is om de dagen te vullen met taken die mij iets leren. Op dat punt zei mijn supervisor dat het absoluut wel de bedoeling was dat ik hier ook met leerervaring vandaan zou komen en daarna hebben we samen gebrainstormd over de mogelijkheden voor invulling van de dagen die daarbij aansluit. Ze denkt dat ik nog veel kan leren op leiderschapsgebied - ze denkt dat ik alles zelf doe -, dus de 'Stroke Study' wordt mijn leiderschapsproject, waarin ik de stagiaires verschillende rollen geef. Nu voelt dat voor mij niet heel erg als leiderschap, meer als 'de baas zijn' en of ik het helemaal eens ben met haar observaties weet ik niet goed, gezien ik de afgelopen jaren voor mijn gevoel ook wel heb laten zien dat ik goed kan samenwerken en kan coördineren. Misschien niet zozeer in het ziekenhuis, maar zeker in het zwembad heb ik daar een groeispurt in genomen - geleerd om zichtbaar te zijn, beslissingen te nemen (voor de insider: want niets doen is geen optie) en te vertrouwen dat de rest van het team ook weet wat ze moeten doen omdat de instructie goed was. Verder heb ik aangegeven dat ik graag wil leren van de klinische 'muziektherapie' praktijk en de vertaling die daarin in onderzoek gemaakt kan worden. Daarop werden een aantal interessante ideeën geopperd waar ik dan onderzoekstechnisch mee aan de slag zou kunnen, bijvoorbeeld het analyseren van videomateriaal van de Alzheimer studie, het analyseren van muziektherapie assessments, het analyseren van onze Visiting Artists Series door een korte vragenlijst te ontwikkelen en die uit te delen aan voorbijgangers of het doen van een diepte-interview in een case-study van bijvoorbeeld een studiedeelnemer, artiest of zorgverlener. Dat klonk allemaal als muziek in mijn oren - het hoeft echt niet allemaal NICU gericht te zijn - en het vult mijn dagen. Vervolgens werd me nog wel even fijntjes te kennen gegeven dat ik iedere e-mail die ik verstuur mijn supervisor in de cc moet zetten. Als ik de supervisor was zou ik gillend gek worden, maar hey, u vraagt en wij draaien.
Terwijl ik blog #19 een update geef vanaf na mijn breekpunt op de maandag, moet ik even memoreren aan de heerlijke burger - en een cola met suiker omdat de zero niet te krijgen was - uit het personeelsrestaurant die ik zojuist als lunch gegeten op een bankje voor het ziekenhuis met mijn mede fellow. Ook dat was een plek om even stoom af te kunnen blazen, voor ons allebei. Ook hij is nog niet helemaal tevreden over zijn werkzaamheden en positie, maar lijkt wel voorzichtige stapjes te zetten, net als ik. De rest van de donderdag heb ik doorgebracht in de medische bibliotheek van Mount Sinai West. Vooraf leek het zo dat ik vandaag met de NICU muziektherapeut zou gaan meekijken bij een mogelijke inclusie voor één van de studies, maar door allerlei omstandigheden liep dat anders. Gezien zij 'haar office' op de 10e verdieping hier nodig had om de stagiaires een NICU introductie te geven, werd ik weer eens weggebonjourd - overigens dezelfde muziektherapeut die me dat maandag ook al flikte. Hoewel het niet erg is om in de bibliotheek te werken, voelt het toch alsof je niet echt onderdeel van het team uitmaakt en had ik ditzelfde werk ook lekker in Jersey City kunnen doen, voorzien van een goede podcast of het nieuwste Chris de Burgh album. Ik had nooit gedacht dat ik het belangrijk zou vinden om me onderdeel van een team te voelen, gezien ik normaal best comfortabel ben met alleen zijn en alleen werken. Nog steeds, maar op de een of andere manier wordt deze setting zó als team gepropageerd dat het een trigger oplevert om 'erbij te willen horen'. In ieder geval heb ik nu vulling voor de dag en kan ik aan het werk, zonder dat ik nutteloos zit te klikken op nieuwssites of social media. In de middag heb ik de NICU muziektherapeut nog geobserveerd terwijl ze een opname maakte voor haar uitgevonden Heartsong. Eigenlijk doodsimpel: je plakt een microfoon aan een stethoscoop en koppelt die aan een computer met audiosoftware: kind kan de was doen. Die no-nonsense houding die wij als dokters en als Nederlanders (en dus helemaal als Nederlandse dokters) hebben, maakt dat de hele dag omgaan met 'therapeuten' - man, man, wat kan ik soms allergisch zijn voor al die politiek correct geplaatste zinnen - wel een uitdaging vormt. Afsluitend met hoogtepunt van de dag: ik heb mijn eerste pak Special K ontbijtgranen (Family size) soldaat gemaakt!
Ik heb deze week ook mijn HopeGroup ontmoet, dit is een kleine groep mensen van de kerk die tweewekelijks samenkomt voor community, sociaal contact, Bijbelstudie en gebed. Het is een diverse groep mensen die allemaal bij mij in de buurt wonen. Af en toe zijn er ook informele meetings in de weekenden die in person zijn, de HopeGroup is nu nog via Zoom. Fijn om wat nieuwe mensen te leren kennen, die dezelfde normen en waarden hebben. Ik ben heel benieuwd naar het komend jaar met deze groep!