Blog #33
Het nieuwe jaar is ietsje anders begonnen dan ik in eerste instantie gedacht had. Inmiddels is het al 13 januari, en de afgelopen paar weken heb ik geen verhaaltje geschreven. Deels omdat de visite en ik een paar dagen binnen hebben gezeten (en dus niet zoveel hebben gedaan) en deels omdat het daarna aardig druk werd op het werk. Deze week was echter mijn midpoint evaluation en daarom leek het me wel weer eens leuk om een update te geven. Eerst de belangrijkste dingen: mijn laatste Dutch Store order bevatte ontbijtkoek met rozijnen, Hak potten met rode kool met appeltjes, tumtums en Karvan Cevitam siroop. Wat een genot! Dan de rest van het verhaal...
Nadat de visite op 5 januari naar huis is gevlogen, ben ik weer op het werk aan de slag gegaan. Onze nieuwe studie, naar entrainment met de Ocean Disc en de effecten daarvan op de hartslag, ademhaling en zuurstofgehaltes in het bloed gaat bijna beginnen, maar voordat we zover zijn moeten we wel nog zorgen dat alle logistieke zaken startklaar zijn. De neonatoloog die met ons meewerkt en heel erg betrokken is, zag nog wat uitdagingen opdoemen, waar we nu middenin zitten om die op te lossen. Het betreffen enorm technische zaken, zoals het specifieke monitor programma dat hier gebruikt wordt om te zorgen dat alle gegevens bedside zichtbaar zijn, waardoor synchronisatie met een andere machine onmogelijk zou zijn. Nu houd ik niet zo van de term 'onmogelijk', laten we gewoon kijken wat er wel kan in plaats van steeds stil te staan bij wat er niet kan, en zo ben ik dan ook de meetings in gegaan. Dat blijkt dan vervolgens niet zo'n Amerikaanse houding te zijn, wat dat betreft is er best wel wat cultuurverschil hier. Fellows en interns zijn hier normaal gesproken volgzaam en tonen weinig initiatief. Dat doet me wel beseffen dat ik blijkbaar veel gegroeid ben sinds ik gestart ben met studeren. Ik vond dat tijdens mijn studie geneeskunde altijd zo'n enorm ding: altijd maar op de voorgrond moeten zijn om op te vallen, terwijl ik veel liever heb dat mijn werk voor zichzelf spreekt.
De persoonlijke uitdaging voor mij is dat iedereen hier denkt dat ik een enorme NIRS expert ben. Ben ik natuurlijk helemaal niet, ik heb één keer een beetje geknutseld met NIRS data, that's it, maar hier weet ik ineens ook hoe de machine werkt, welke variabelen allemaal van invloed zijn op de waardes en hoe we precies alles moeten inrichten om startklaar te zijn voor de eerste inclusie. Op mijn vrije dinsdag was er een technische meneer ingevlogen om ons te laten zien hoe dat NIRS apparaat precies werkt en hoe je het moet aansluiten. Na een half uurtje had ik het idee dat het bedienen van dat apparaat me wel gaat lukken de komende tijd. Alles gefilmd zodat we het ook aan de volgende persoon hier kunnen uitleggen. Vervolgens waren de logistieke uitdagingen nog niet opgelost, want daar was de technische meneer niet technisch genoeg voor. De antwoorden op die vragen moeten dan nog volgen en dus zijn we ook nog steeds niet gestart met deze nieuwe studie (hoewel we al bijna een maand goedkeuring hebben van de medisch ethische toetsingscommissie). Ik vind het onbegrijpelijk dat je aan een studie wilt beginnen, een protocol gaat schrijven van hoe je alles gaat uitvoeren, zonder al dit soort zaken echt goed te begrijpen en op orde te hebben.
Mijn midpoint evaluation liet overigens zien dat dat soort zaken, die ik dus onbegrijpelijk vind, ook wel eens stiekem overkomen op anderen, en dat ik dan blijkbaar wat koppig aan mijn eigen ideeën kan vasthouden. Fair enough, ik word graag overtuigd door rationele argumenten in een discussie voordat ik mijn eigen idee loslaat. En "dat doen we altijd al zo" of "we gaan het gewoon zo doen" zijn voor mij niet echt steekhoudend, en ja, dan heb ik een mening. Voor mij stiekem een overwinning: ik heb een mening! Hoe vaak ik wel niet gehoord heb "je mag je wel wat meer in de discussie mengen hoor, je weet meer dan je laat zien"... als dat dat dan nu iets te ver is doorgeslagen, is dat een mooi moment om de balans te zoeken en straks in de kliniek daar mijn voordeel weer mee te doen. Overigens mag ik niet klagen, want de rest van mijn beoordelingsformulier bevatte allemaal Excellent beoordelingen: op punctualiteit, betrouwbaarheid, verantwoordelijkheid, initiatief tonen, medewerking verlenen, technische en computer skills, en alles wat je je verder nog kunt bedenken. Woorden brilliant en rarely seen such a person doen je goed, maar maken mij ook altijd wat ongemakkelijk. Natuurlijk zag ik zelf een scala aan verbeterpunten. Misschien is het grootste verbeterpunt dan wel om te accepteren dat het gewoon meer dan goed gaat en dat ik daar wat zelfbewuster van mag zijn, hoewel ik wel graag bescheiden blijf. De eeuwige struggle van een introverte perfectionist ;-).
Uitjes technisch heeft alles even stilgelegen, omicron gaat hier echt hard rond, dus ik probeer grote menigten (die hier dus overal zijn...) even te vermijden. Kerkdiensten zijn bijvoorbeeld weer online, het advies om thuis te werken als dat kan geldt - maar wordt nauwelijks gebruik van gemaakt of nageleefd - en theatershows worden gecanceld, hoewel ik denk dat dat meer komt door besmette acteurs/actrices. Hoewel de berichten zijn dat deze variant milder is en je minder ziek maakt, vind ik het toch even spannend om in grote massa's te zijn. Overigens heb ik mijn boostershot wel gekregen, verhaal apart... Ik ben in totaal 60 (!!) minuten bezig geweest van binnenkomst tot verlaten van de vaccinatielocatie. Eerst moest ik bij binnenkomst een vaccinatieattestatie tekenen, een soort document waarin ik toestemming gaf voor het krijgen van de vaccinatie. Mijn eerste gedachte daar was "als ik geen vaccinatie wilde, had ik toch nooit een afspraak gemaakt?", maar goed, netjes ingevuld. Toen moest ik mijn vaccinatiegegevens vanuit NL nogmaals invoeren in het systeem (waar het overigens al sinds augustus in te vinden was...). De tweede hobbel was nóg een registratie bij een balie, waar de mevrouw die dat moest doen met het verkeerde been uit bed gestapt was. Aan de hand van mijn ID kaart, waar als achternaam Dokkum op staat, kon ze namelijk mijn dossier niet vinden. Logisch ook, want als ik mijn eigen achternaam invul, dan staat daar natuurlijk van Dokkum. Dat snappen ze hier niet, dus het systeem heeft daar Vandokkum van gemaakt. Mevrouw boos, want waarom gaf ik de verkeerde naam op? Waarop ik ietsje pittiger dan bedoeld zei: "sorry you don't understand Dutch last names, not my fault, can I get the shot now?". Na nog een ondervraging of ik niet ziek was - want ja, als je symptomen hebt ga je natuurlijk een vaccinatie halen... - mocht ik dan eindelijk door naar de verpleegkundige. Die natuurlijk dit hele proces nog een keer herhaalde, me daarna uitleg ging geven over wat een vaccinatie precies is - you will feel a little pinch and then I will inject the medication in your upper arm - alsof we niet allemaal al prikken gehad hebben het afgelopen jaar. Vervolgens moest er een nieuw bewijs komen en als je verwacht dat dat er fancy uit ziet: nee dus, gewoon handgeschreven... Toen nog de 15 minuten observatie tijd en toen ik daar weer vandaan wilde was de persoon die mijn kaartje gegijzeld hield nog niet eens aanwezig ook. Maar hey, het goede nieuws: geboosterd! Moraal van dit verhaal: binnenkort hoop ik een aantal musea te bezoeken en er zijn de komende maanden een aantal films die in de bioscoop uitkomen waar ik zeker graag naartoe wil, waar ik me ietsje zekerder van voel nu ik mijn drie prikken achter de kiezen heb. Tot snel!