Chinatown en ijsjes in december
Blog #30
Weer een mijlpaal, dertig verhaaltjes online! De afgelopen week hebben we hier in het LACMM onze kerstgroet opgenomen, een mix van verschillende stijlen aan muziek, eerst een mooi zacht viool trio dat Stille Nacht speelt, daarna zingen we een Chanoeka lied 'Don't Let the Light Go Out' en we eindigen met 'Feliz Navidad'. Natuurlijk was ik weer de pineut en moest ik de verschillende harmonieën zingen in de hoge sopraanpartij. Urenlang gestudeerd op zondag om de partij erin te krijgen bij een lied dat ik niet ken, passen ze op maandagochtend de noten nog net een beetje aan. Gelukkig heb ik wat koorervaring en een redelijk muzikaal gehoor, dus ik hoop dat je het op het eindresultaat (dat waarschijnlijk binnenkort op Facebook verschijnt) niet zo erg zult horen... Dank aan iedereen die de moeite heeft genomen me een kerstkaartje te sturen, dat wordt zeer gewaardeerd (voor de insiders: zeker in deze tijd!).
Het was ook weer tijd voor Grand Rounds, met dit keer een NICU focus. Leuk, maar alles was herhaling, zeker voor iedereen die de RBL training gevolgd had. Alle video's had ik al eens gezien, alle PowerPoint slides kwamen me bekend voor en alle statements die gemaakt werden waren ook niet nieuw. Ik probeer voor mijn presentatie in april uit alle macht een beetje te bewaren wat nog niet vertoond is, zodat je in ieder geval de aandacht een beetje kunt vasthouden. Ik moet nog wel een beetje bedenken hoe ik mijn presentatie ter zijner tijd ga invliegen, want echte research, daar zijn ze hier niet aan gewend. Vandaag ging de muziektherapeut zo snel over de figuren heen, dat niemand heeft begrepen wat er nu wel en niet significant was. En ondanks dat die studie in Pediatrics verschenen is, zijn er best vraagtekens bij te zetten voor hoe klinisch relevant al die uitkomsten zijn (1 punt verschil in een uitkomstmaat hoeft niet heel veel klinische relevantie te hebben, who's with me?) en of de opzet van de studie wel zo logisch was als we allemaal denken is ook maar de vraag (is een gemiddelde over 14 dagen wel lange-termijn uitkomst te noemen?). Zeker voor een kritische denker zoals ik (over het algemeen) ben lijkt het toch minder rooskleurig dan gepresenteerd. Hoewel ik nog steeds overtuigd ben van het nut en de waarde van muziektherapie op de NICU, is het wel goed om ons af te vragen of dat niet veel meer ligt in de ouder-kind interactie, een moment voor ouders met hun kindje en de gunstige effecten die dat heeft, dan dat het de vitale parameters verbetert.
Hoogtepunt van de week was de dinsdagavond. Ik ben met een collega naar een Van Gogh expositie geweest, maar dan echt een hele bijzondere. Een grote ruimte met daarin grote schermen aan de muren en op de vloer, waarin de kunst van Van Gogh tot leven geroepen werd. We hebben de expo twee keer gezien en er enorm van genoten. Prachtige plaatjes, prachtige animaties onder het genot van geweldige muziek (waaronder je ne regrette rien van Edith Piaf). Hieronder een paar beelden voor de sfeerimpressie. Na de expo hebben we een rondje gewandeld in Chinatown en Little Italy, want mijn collega wil me graag allerlei nieuwe dingen leren eten en laten zien. Vandaag wilde ze me meenemen naar een authentiek Chinees restaurantje om geroosterde eend te gaan eten, maar dat tentje was helaas dicht. Toen zijn we beland in een voor haar nostalgische plek, een Chinese barbecue tent. Naja, barbecue... je krijgt er gebakken vlees in allerlei soorten en maten, al gaar als het op tafel komt, en dat wordt dan op tafel op een soort gril gelegd waar waxinelichtjes onder staan, die volgens mij helemaal niets uithalen. Bijzondere ervaring, maar heerlijk vlees. Na het eten natuurlijk tijd voor een ijs(je), in december, want het was vandaag 12 graden met een heerlijk zonnetje. Bovendien was dit hét beste ijsje in Chinatown volgens mijn collega. Ik koos voor tot non en vanilla fudge, allebei super lekker, maar tot non was echt mijn favoriet. Lekker gestruind terug naar het treinstation onder het genot van mijn ijs(je), en zo weer thuis aanbeland. 16.641 stapjes verder en zere voeten, maar een hele gezellige en fijne avond gehad.
De wondere wereld van Van Gogh inruilen voor de harde realiteit is af en toe best een uitdaging. Ook deze week mocht ik weer co-therapeut zijn tijdens de wekelijkse sessie van onze adolescent met autisme. De feel van deze sessie was totaal anders dan die van vorige week. Vandaag was ze veel verbaler aanwezig en leek er allerlei trauma op te komen, waar de muziektherapeut op inspeelde. Voor mij is het bijwonen van deze sessies heel erg pittig. Ik merk aan mezelf dat ik mijn introverte, alles observerende, houding aanneem en oprecht geraakt wordt door hoe diep en ingewikkeld deze situatie geraakt is. Mijn zorg hart en mijn snelle oplossende houding raken in conflict, want dit is niet iets wat je gemakkelijk oplost. Het maakt wel duidelijk waarom ik geen therapeut ben geworden, maar het doktersvak ambieer... Te midden van alle zware kost is er ook nog de kerststress die aan het toeslaan is: een secret santa cadeautje uitzoeken voor iemand die je net niet kent, in een cultuur die anders is dan de jouwe, brengt mijn perfectionistische trektjes naar boven. Ik denk dat ik met een leuke mok, thee en chocolaatjes wel goed zit, en eerst was het plan om dat in een cadeautasje te geven, maar toen zag ik overal ingepakte cadeautjes liggen en heb ik dus ook nog maar even wat inpakpapier en een kaartje gekocht. En wist je overigens dat op 25 december ongeveer alles - letterlijk alles - gesloten is hier? In de 24-uurs economie van dit stukje aarde kiezen ze juist deze dag om de hele boel dicht te gooien, dus dat wordt koken met kerst...